Μπλόκο της Καλαμαριάς: 72 χρόνια μετά, η « μνήμη του αίματος» παραμένει ζωντανή
Ριζοσπαστική Ενωτική Κίνηση Καλαμαριάς
Μεταμορφώσεως 9,ισόγειο,τηλ./φαξ : 2313 314396
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Μπλόκο της Καλαμαριάς: 72 χρόνια μετά, η « μνήμη του αίματος» παραμένει ζωντανή
Το Μπλόκο της Καλαμαριάς , που έγινε στις 13.8.1944 είναι μία Θεσσαλονίκη, ιδιαίτερα κατά το τελευταίο στάδιο της κατοχής , όταν το θηρίο του ναζισμού ξεψυχούσε κάτω από ακόμα σκοτεινή σελίδα στη δράση του ένοπλου δοσιλογισμού στη τα συντονισμένα χτυπήματα των Συμμάχων και των εθνικοαπελευθερωτικών οργανώσεων (ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ κλπ.).
Το Μπλόκο της Καλλιθέας (24 Ιουλίου 1944), το Μπλόκο της Νέας Ευκαρπίας (31 Ιουλίου 1944) , το Μπλόκο της Καλαμαριάς (13 Αυγούστου 1944), οι μαζικές εκτελέσεις στο Γαλλικό ποταμό (αρχές Αυγούστου 1944) , το Ολοκαύτωμα στο Χορτιάτη (2 Σεπτεμβρίου του 1944) δεν ήταν πολεμικές συγκρούσεις, αλλά προεμελετημένες εγκληματικές και δολοφονικές δράσεις σε βάρος του άμαχου πληθυσμού με έμπνευση και στήριξη των Ναζί και εκτέλεση από παρακρατικές ομάδες , που είχαν συγκροτηθεί από «Έλληνες»! και όλες έγιναν το ίδιο περίπου χρονικό διάστημα.
«…Η διεξαγωγή του Μπλόκου δεν ήταν μια επιπόλαιη και αυθόρμητη πράξη εκδίκησης , ………. αλλά μια προγραμματισμένη επιχείρηση τρομοκράτησης και εξόντωσης όσων συμμετείχαν σε αντιστασιακές ενέργειες κατά των Γερμανών . …..Η επιχείρηση στους συνοικισμούς της Καλαμαριάς είχε προετοιμαστεί από καιρό …..οιπληροφοριοδότες είχαν βοηθήσει στην κατάρτιση καταλόγου των υπόπτων που θα εκτελούνταν ….Ο κατάλογος υποβλήθηκε στη διοίκηση της SD (Γερμανική Ασφάλεια), η οποία αφού τον ΕΝΕΚΡΙΝΕ, πρόσθεσε την υποσημείωση ότι οι ύποπτοι θα έπρεπε να εκτελεστούν στις περιοχές που θα συλλαμβάνονταν και κατά τη διάρκεια της ημέρας, ώστε να επιτευχθεί άμεσα ο στόχος της τρομοκτράτησης…..» γράφει ο Ανδρέας Βενιανάκης στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο του «Δάγκουλας, ο “δράκος” της Θεσσαλονίκης» (σελ. 180 επ., εκδόσεις «ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ»).
Η εκτέλεση της επιχείρησης αυτής είχε ανατεθεί στους «Δαγκουλαίους».
Το Τάγμα του Αντώνη Δάγκουλα, που δημιουργήθηκε το 1944 και επίσημα ονομάστηκε «Εθνική Ελληνική Ασφάλεια Πόλεως Θεσσαλονίκης» , απαριθμούσε σχεδόν εκατό άντρες οι οποίοι φορούσαν και περιβραχιόνιο με νεκροκεφαλή.
Οι άντρες αυτοί, με εντολή των γερμανικών αρχών, είχαν επιφορτισθεί με αστυνομικά καθήκοντα, παρά τις αντιδράσεις της επίσημης αστυνομίας. Η νεκροκεφαλή στο περιβραχιόνιο φανέρωνε πως η πραγματική αποστολή τους ήταν αυτή του εκτελεστικού αποσπάσματος. Γι’ αυτό άλλωστε και οι Γερμανοί έμεναν απαθείς στις κάθε είδους ληστρικές επιδρομές και βιαιοπραγίες του Τάγματος.
«Την 13-8-44 και από της 4ης πρωινής ώρας και μέχρι της μεσημβρίας περίπου απεκλείσθη άπασα η περιφέρεια του ενταύθα ΙΑ’ Αστυνομικού Τμήματος Συνοικισμού Καλαμαριάς υπό Γερμανών στρατιωτών… τμήματα δε των ενταύθα Εθνικιστικών Ομάδων ενήργησαν κατ’ οίκον ερεύνας και εξετέλεσαν τους κάτωθι…»
Έτσι περιγράφει τα γεγονότα της ημέρας η έκθεση της 16ης Αυγούστου 1944, της Διεύθυνσης Αστυνομίας Θεσσαλονίκης. Της ημέρας που στιγμάτισε την ιστορία της νεώτερης Καλαμαριάς .
Αφορμή στάθηκε η εκτέλεση του Ιωάννη Βελισσαρίδη , ταγματασφαλίτη, πρωτοπαλίκαρου της ομάδας Πούλου, από τρεις άντρες της Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκού Αγώνα (ΟΠΛΑ) με τα ψευδώνυμα Κάκος, Ρίζος και Μάτης, που είχε προηγηθεί, τρείς μήνες περίπου, νωρίτερα, στην Καλαμαριά. Την εκτέλεση του «έργου» ανέλαβε, με την υποστήριξη των Γερμανών στρατιωτών, η άλλη διαβόητη για τη δράση της ομάδα, στη Θεσσαλονίκη, του γνωστού και μη εξαιρετέου Δάγκουλα.
……………« “Παρών” στο μπλόκο και ο πατέρας μου, 13 ετών τότε, παιδί μιας τυπικής οικογένειας της Καλαμαριάς: πρόσφυγες από την Πόλη και τη Συλήβρια, επιζών, ο πατέρας, των «Αμελέ Ταμπορού» (Τάγματα Εργασίας).
Το σπίτι τους, σε μια κάθετο της πανέμορφης, δενδροσκέπαστης, σήμερα, Καπετάν Γκόνη, δέκα λεπτά ποδαρόδρομος από το κέντρο της Καλαμαριάς. Ο πατέρας μου με την αδερφή του στην είσοδο του σπιτιού τους στην Καλαμαριά, το 1940, λίγες ημέρες προτού μπουν οι Γερμανοί στην πόλη. ……. Σύμφωνα με τη διήγησή του, ξημερώματα, ακούστηκαν δυνατοί χτύποι στην πόρτα τους. Ο πατέρας του, αγουροξυπνημένος και φοβισμένος, πήγε ν’ ανοίξει. Η μητέρα με τα παιδιά, ζάρωσαν σε μια γωνία. Μπούκαραν, μέσα, 3-4 μαζεμένοι και κρατώντας μια λίστα με ονόματα, χωρίς πολλές εξηγήσεις, άρχισαν ν’ ανακατώνουν το σπίτι. Σταμάτησαν μπροστά στον κλειδωμένο μπουφέ του σαλονιού και ζήτησαν το κλειδί. Η γιαγιά μου φυλούσε εκεί το βάζο με το γλυκό του κουταλιού. Το κλείδωνε να μην πηγαίνουν τα μικρά και το αδειάζουν! Οι εισβολείς, άρπαξαν το βάζο κι άρχισαν να τρώνε. Κάποια στιγμή, αντιλήφθηκαν την ύπαρξη ενός κλειδωμένου μπαούλου, σε ένα υπνοδωμάτιο. – «Τί έχει εδώ;», γαύγισαν! -«Τα προικιά της αδερφής μου», απάντησε η γιαγιά μου, με την 9χρονη κόρη της στην αγκαλιά. «Εκείνη έχει το κλειδί, στον παραδίπλα δρόμο.» – «Να τρέξει ο μικρός και να το φέρει! ΤΩΡΑ!», απαίτησαν! Ο μπαμπάς μου βγήκε στο δρόμο κι άρχισε να τρέχει. Ξαφνικά, σφαίρες άρχισαν να σφυρίζουν, γύρω του! Είδαν οι υπόλοιποι ταγματασφαλίτες, που είχαν πιάσει τις γωνιές κάποιον να τρέχει κι άρχισαν να πυροβολούν. Ο μπαμπάς μου κοκκάλωσε. -«Σταματήστε!», φώναξε ένας από τους «Ελληνες» συνεργάτες, « τον ξέρω τον μικρό, είναι γειτονόπουλο!» Τον ρώτησε για πού το βαλε, ο μπαμπάς μου του εξήγησε κι ο άλλος φώναξε : «Μην πυροβολείτε, εντάξει είναι!» Δόθηκε η άδεια…Πήγε, ήρθε ο μικρός, με την ψυχή στο στόμα, και το κλειδί στο χέρι. Το μπαούλο ανοίχθηκε.. Τα προικιά πετάχτηκαν έξω σα σκουπίδια. Κάτω-κάτω βρέθηκε μια χλαίνη και μια μπαλάσκα. -«Τί είναι αυτά;» -«Από τον Ελληνοαλβανικό.», απάντησε η γιαγιά μου, «Του αδερφού μου». Τα πήραν μαζί τους κι έφυγαν… Λίγο παρακάτω, σκότωσαν τους γονείς ενός συμμαθητή και φίλου του μπαμπά μου, μπροστά στα μάτια του… Ήταν το ζεύγος Μουρουχλιάδη, δύο ανάμεσα στους έντεκα που έχασαν εκείνη τη μέρα τη ζωή τους….», αφηγείται η Δήμη Τζιβοπούλου.
«…Αργότερα, μαθεύτηκε, πως στην πλατεία της Καλαμαριάς, μπροστά στο Σχολείο και νυν Δημαρχείο, εκεί που, σήμερα, είναι ο πεζόδρομος και τα παιδάκια παίζουν αμέριμνα, στήθηκε γλέντι, με αρνιά στη σούβλα κι άφθονο κρασί. Επρόκειτο για ένα τέχνασμα του Δημάρχου, Δημήτριου Παυλίδη, ο οποίος προκειμένου να ανακόψει το πλιάτσικο και το φονικό, έστησε άρον-άρον το γλέντι και κάλεσε τους Δαγκουλαίους στη φιέστα.
Εκείνοι ανταποκρίθηκαν. Η φονική τους λύσσα κόπασε. Ποιος ξέρει πόσα ακόμα θύματα θα μετρούσε η Καλαμαριά, αλλιώς… Η λίστα είχε 30 ονόματα… Ο προαύλιος χώρος του δημαρχείου Καλαμαριάς όπως είναι σήμερα Τα κίνητρα αυτής της ενέργειας του Δημάρχου, ωστόσο, αμφισβητήθηκαν, αργότερα, και το Νοέμβριο του ίδιου έτους οδηγήθηκε σε λαϊκό δικαστήριο το οποίο τελικά τον αθώωσε, δεχόμενο τον ισχυρισμό του περί τεχνάσματος προκειμένου να σταματήσει το μακελειό. Ο πατέρας μου, ο οποίος για πάρα πολλά χρόνια αγνοούσε το ρόλο του Δημάρχου στα γεγονότα, τελείωνε πάντα τη διήγησή του με τη φράση… Κι αφού σκότωσαν και ρήμαξαν, μετά πήγαν στη πλατεία και στήσαν γλέντι… Σα να μη μπορούσε να «χωνέψει», τόσα χρόνια μετά, πώς είναι δυνατόν να φτάσει ο «άνθρωπος» σε τέτοιο βαθμό βαρβαρότητας κι αναισθησίας… Η λίστα με τα ονόματα των εκτελεσθέντων της 13ης Αυγούστου 1944 Από τα γεγονότα της ημέρας εκείνης, εμπνεύστηκε και έγραψε ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο οποίος ζούσε, τότε, στη Θεσσαλονίκη, το τραγούδι του «Ο μπλόκος»: Τα τελευταία χρόνια, στο μνημείο που έχει φτιάξει ο Δήμος, στο Πάρκο της 13ης Αυγούστου, στην Καλαμαριά, πραγματοποιείται, κάθε χρόνο, τελετή όπου αποτίνεται φόρος τιμής στους εκτελεσμένους….» συνεχίζει την αφήγησή της η Δήμη Τζιβοπούλου.
Η ΡΕΚΚ καλεί τους πολίτες της Καλαμαριάς να τιμήσουν τη μνήμη των θυμάτων .
Ζητά από το Δήμο Καλαμαριάς να οργανώσει –πέρα από την καθιερωμένη κατάθεση στεφάνου - μία πραγματική εκδήλωση τιμής στη μνήμη των θυμάτων και καταδίκης των ναζιστών και των σημερινών επιγόνων τους προωθώντας την εισαγωγή της διδασκαλίας της νεότερης πολιτικής ιστορίας στα σχολεία.
Τέλος προτείνει το συντονισμό όλων των Δήμων, στις περιφέρειες των οποίων έγιναν τα ειδεχθή αυτά εγκλήματα προς το τέλος της κατοχής να συντονιστούν για τη διοργάνωση ημερίδων ή επιστημονικών συναντήσεων με σκοπό την ανάδειξη της πραγματικής διάστασης των γεγονότων, των ευθυνών του «ένοπλου δοσιλογισμού» της εποχής και των σημερινών επιγόνων τους!
Ο ονομαστικός κατάλογος των εκτελεσμένων
