Όταν ήταν παιδάκι, έβαζε την κόκκινη φανέλα κι όλα άλλαζαν. Τότε, απλά στη γειτονιά του, ο νους του δούλευε τόσο που όταν έκλεινε τα μάτια φανταζόταν ένα γεμάτο Άνφιλντ, έναν εκκωφαντικό ήχο τη στιγμή που ο κόσμος τραγουδούσε το «You'll never walk alone», την έκρηξη χαράς και ευτυχίας τη στιγμή της κατάκτησης τίτλων...

Ήταν ένα παιδί που κατάφερε να κάνει τ' όνειρο πραγματικότητα. Από αυτές τις ποδοσφαιρικές ιστορίες που ο πρωταγωνιστής πέτυχε πολλά, αλλά όχι τα πάντα. Που γεύτηκε ονειρικές στιγμές, αλλά δεν πήρε ποτέ μετάλλιο πρωταθλητή στην Πρέμιερ Λιγκ! Που το 2014 έριξε τόσο κλάμα και θέλησε να φύγει μακριά απ' όλους και όλα, όχι γιατί ήθελε απλά να στεφθεί πρωταθλητής, αλλά γιατί ήθελε να το κάνει με την αγαπημένη του φανέλα κι έχασε τεράστια ευκαιρία πριν από μια διετία.

Την 24η Νοεμβρίου του 2016, ανακοίνωσε το τέλος...

Ένα τέλος που αφήνει το ποδόσφαιρο εμβρόντητο, όσο αναμενόμενο κι αν μπορεί να ήταν το φινάλε της καριέρας του σπουδαίου Stevie G. Όσο κι αν άπαντες είχαν αρχίσει να σκέφτονται το ενδεχόμενο να μην ξαναδούν τον Άγγλο χαφ ν' αγωνίζεται είτε ξανά με τη φανέλα της Λίβερπουλ είτε σε κάποια άλλη ομάδα, ακόμα κι αν γινόταν σε διαφορετική ήπειρο έπειτα από την Ευρώπη και την Αμερική.

Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε και για εκείνον. Ο Νοέμβρης του 1998, είχε τη χαρά, ο Νοέμβρης του 2016, τη λύπη όλων εκείνων που αντιλαμβάνονται το τεράστιο τέλος εποχής...

Έπαιξε σε 695 ματς, πέτυχε 180 γκολ, πανηγύρισε 1 Τσάμπιονς Λιγκ, 2 Κύπελλα, 3 Λιγκ Καπ, 1 UEFA, 2 Σούπερ Καπ Ευρώπης και 1 Charity Shield. 

Το πρώτο ματς:

Ήταν στις 29 Νοεμβρίου του 1998. Σε ηλικία 18 ετών, ο Στίβεν Τζέραρντ περνάει με αλλαγή σε παιχνίδι της Λίβερπουλ απέναντι στη Μπλάκμπερν, στο 90ο λεπτό και παίρνει το βάπτισμα του πυρός με την κόκκινη φανέλα. Πέρασαν 16 χρόνια από τότε. Ήταν η αρχή μιας πολύ μεγάλης ιστορίας, στο φινάλε της οποίας, αποχωρεί όντας ένας εκ των σπουδαιότερων θρύλων στα χρονικά για τον σύλλογο του Μέρσεϊσαϊντ.

Οι πρώτοι τίτλοι:

Ήρθε στο φινάλε της αγωνιστικής περιόδου 2000-2001. Ήταν ουσιαστικά η πρώτη γεμάτη χρονιά του «Stevie G» με τη φανέλα της Λίβερπουλ. Πραγματοποιώντας 50 εμφανίσεις σε όλες τις διοργανώσεις, ο Άγγλος χαφ πανηγύρισε το Λιγκ Καπ και το Κύπελλο Αγγλίας, ενώ μάλιστα, κατέκτησε με τους «κόκκινους» το Κύπελλο UEFA – νυν Γιουρόπα Λιγκ – σκοράροντας μάλιστα στον εκπληκτικό τελικό απέναντι στην Αλαβές που ολοκληρώθηκε με το τελικό 5-4! Εκείνη τη σεζόν, μάλιστα, αναδείχθηκε καλύτερος νέος παίκτης, από την Ένωση Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών.

Η πρώτη φορά ως αρχηγός:

Στις 15 Οκτωβρίου του 2003, σε ευρωπαϊκό παιχνίδι απέναντι στην Ολίμπια Λιουμπλιάνα, παίρνει το χρίσμα του αρχηγού στη Λίβερπουλ. «Είμαι ο αρχηγός της ομάδας που παρακολουθώ από μικρό παιδί, πηγαίνοντας στο Άνφιλντ για να δω τα παιχνίδια. Έβλεπα τον Μπαρνς με το περιβραχιόνιο και ονειρευόμουν πως κάποια μέρα θα είμαι εγώ στη θέση του και θα είμαι ο ηγέτης αυτού του συλλόγου» είχε αναφέρει στο παρελθόν ο Τζέραρντ και κατάφερε να κάνει πραγματικότητα αυτό το μεγάλο όνειρο. Μάλιστα, τίμησε όσο λίγοι το ρόλο που του ανατέθηκε, όντας πραγματικά καθοδηγητής για τους υπόλοιπους που αντλούσαν έμπνευση από εκείνον και τον ζήλο με τον οποίο αγωνιζόταν.

Το γκολ με τον Ολυμπιακό:

Δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Ούτε όσοι βρίσκονταν στο Άνφιλντ εκείνη τη νύχτα της 8ης Δεκεμβρίου του 2004 για τη φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ. Με τον Ολυμπιακό να έχει προηγηθεί στο σκορ με τον Ριβάλντο, οι «κόκκινοι» έκαναν την απόλυτη ανατροπή στο σκορ και ο «κεραυνός» του Τζέραρντ που διαμόρφωσε το τελικό 3-1 έστειλε τη Λίβερπουλ στην επόμενη φάση της διοργάνωσης. «Ooooh you beauty...».​

Το έπος της Πόλης:

Ο πιο συγκλονιστικός τελικός της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης. Η μέρα που η Λίβερπουλ απέκτησε ακόμα περισσότερους οπαδούς και το ποδόσφαιρο ακόμα περισσότερους φιλάθλους. Το έπος της Κωνσταντινούπολης θα συνοδεύει για μια ζωή τον Στίβεν Τζέραρντ και τον σύλλογο του Μέρσεϊσαϊντ. Με τη Μίλαν να προηγείται 3-0 στο ημίχρονο και τις ελπίδες των «κόκκινων» στη θεωρία να έχουν χαθεί, η ομάδα του Ζεράρ Ουγιέ απέδειξε τότε ότι ποτέ δεν θα πρέπει να λες ποτέ. Ο θρίαμβος αποτέλεσε αφορμή για ταινίες, ντοκιμαντέρ και αφιερώματα δίχως τελειωμό. Η 25η Μαΐου του 2005 θα έχει για πάντα ξεχωριστή θέση στα βιβλία της ποδοσφαιρικής ιστορίας.

Ένα... Κύπελλο μόνος του

Στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας απέναντι στη Γουέστ Χαμ, το 2006, ήταν ουσιαστικά αυτός που κράτησε όρθια τη Λίβερπουλ και της επέτρεψε να συνεχίσει να ελπίζει στην κατάκτηση του τροπαίου, όπως και το έκανε, φτάνοντας στην επιτυχία μέσα από τη διαδικασία των πέναλτι. Ό,τι είχε προηγηθεί, όμως, στη διάρκεια του αγώνα, έδειξε για ακόμα μια φορά το μεγαλείο και το «φαρμακερό» πόδι του Στίβεν Τζέραρντ. Ήταν αυτός που με καταπληκτικό βολέ είχε ισοφαρίσει σε 2-2, ενώ, με τα «σφυριά» να έχουν ανακτήσει το προβάδισμα με τρίτο γκολ, η εμβληματική μορφή των «κόκκινων» σκόραρε από μεγάλη απόσταση, πολύ απλά γιατί... δεν άντεχαν τα πόδια του να κάνει άλλα μέτρα! Παράταση, πέναλτι, κούπα για τη Λίβερπουλ...

Τον πίκρανε η δεύτερη θέση του 2009

Η σεζόν 2008-2009, ήταν η πρώτη κατά την οποία, παρουσία του Στίβεν Τζέραρντ στη Λίβερπουλ, η ομάδα πάλεψε μέχρι τέλους για τον τίτλο της Πρέμιερ Λιγκ. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ωστόσο, στέφθηκε και πάλι Πρωταθλήτρια, αφήνοντας πόνο και πίκρα στον Άγγλο μέσο που ευελπιστούσε από την επόμενη κιόλας χρονιά ο σύλλογος να πάρει όλα τα θετικά από την προσπάθεια που είχε καταβάλλει και να διεκδικήσει ξανά την κορυφή. Τα πράγματα, όμως, δεν ήρθαν όπως τα υπολόγιζε...

​

Η «κουτσουρεμένη» χρονιά

Από το 1999, όταν και έκανε την πρώτη του γεμάτη σεζόν με την κόκκινη φανέλα, ο Στίβεν Τζέραρντ έφτασε την αγωνιστική περίοδο 2010-2011 να κάνει τις λιγότερες εμφανίσεις σε ολόκληρη τη σεζόν. Έπαιξε μόλις στα 24 από τα 54 ματς της ομάδας του κι αυτό διότι τον ταλαιπώρησε απίστευτα ένα πρόβλημα στον αστράγαλο. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση προς αποκατάσταση της ζημιάς και μάλιστα, πριν την έναρξη της αμέσως επόμενης ποδοσφαιρικής χρονιάς, έλεγε πως αισθανόταν καλύτερα απ' ότι είχε αισθανθεί την τελευταία δεκαετία!

Νίκησε τον ξάδερφό του και πήρε το Λιγκ Καπ

Η σεζόν 2011-2012 ξεκίνησε... θεόστραβα με τον Ρόι Χότζον στον πάγκο της Λίβερπουλ, όμως, όλα έγιναν πιο όμορφα και μάλιστα η αγωνιστική περίοδος έκλεισε με την ομάδα να έχει κατακτήσει το Λιγκ Καπ, το πρώτο τρόπαιό της έπειτα από έξι χρόνια, με τη νίκη στον τελικό κόντρα στην Κάρντιφ. Σε εκείνο το παιχνίδι, ο Στίβεν Τζέραρντ αναγκάστηκε να πληγώσει τον ξάδερφό του, Άντον, στην επιστροφή του συλλόγου του Μέρσεϊσαϊντ στο «Γουέμπλεϊ», για να σηκώσει στον ουρανό του Λονδίνου τον τίτλο.

Έβλεπε την πηγή να τρέχει νερό, όμως δεν έφτασε...

Η περσινή, ήταν η χρονιά κατά την οποία ο Τζέραρντ πίστεψε περισσότερο από ποτέ στην κατάκτηση της Πρέμιερ Λιγκ. Του τίτλου, δηλαδή, που λείπει από τη συλλογή του και ήθελε πολύ προτού αποχωρήσει κάποια μέρα. Οι «κόκκινοι» διεκδίκησαν μέχρι τέλους την κορυφή κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, έπαιζαν πολύ καλό ποδόσφαιρο, όμως, όλα... γλίστρησαν μέσα από τα χέρια τους. «Δεν θα το αφήσουμε να φύγει... Πάμε στα τελευταία ματς με την ίδια δύναμη» φώναζε ο «Stevie G» στους συμπαίκτες του μετά από τη νίκη επί της Σίτι στο «Άνφιλντ», για να γλιστρήσει ο ίδιος στο ντέρμπι με την Τσέλσι και να δει τα πάντα να χάνονται στην ισοπαλία (3-3) με την Κρίσταλ Πάλας, στο «Selhurst Park».

Ο αποχαιρετισμός στο Άνφιλντ

Οι πιο σκληροί, λύγισαν. Ο κόσμος χειροκρότησε από καρδιάς, όχι για το... τελετουργικό. Το encore βγήκε από την ψυχή του κόσμου της Λίβερπουλ που έβλεπε για τελευταία φορά τον μεγάλο αρχηγό να πατάει το γρασίδι του Άνφιλντ με την ιδιότητα του ποδοσφαιριστή της ομάδας. Με τις τρεις του κόρες, με τη μικρότερη εξ αυτών στην αγκαλιά του, με τις εξέδρες να έχουν καλυφθεί από το κορεό για τον αρχηγό, εκείνον να «γεύεται» κάθε στιγμή και να προσπαθεί ώστε να μη... βουρκώσουν πολύ τα μάτια του, ο Στίβεν Τζέραρντ είπε το δικό του «αντίο» στο γήπεδο το οποίο λάτρεψε και θεώρησε «σπίτι» του. Όχι δεύτερο, αλλά εξίσου σημαντικό με αυτό που στεγάζει την αγάπη της οικογένειάς του. 

«Αισθάνθηκα πολύ περίεργα. Έτρεμα αυτήν τη στιγμή και ο λόγος είναι ότι θα μου λείψει πάρα πολύ. Λάτρεψα κάθε λεπτό και είμαι απολύτως ισοπεδωμένος που δεν θα αγωνιστώ ξανά μπροστά σε τέτοιους φιλάθλους. Είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω μία στιγμή, αλλά νομίζω ότι την πρώτη φορά που έτρεξα έξω χάρη στον άνθρωπο στα αριστερά μου (σ.σ. Ουγέ) δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Η πρώτη φορά που παίζεις για τη Λίβερπουλ είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα» είχε πει για τις τελευταίες του στιγμές στον χώρο που πάντοτε θα θεωρεί ιερό και θα επισκέπτεται πλέον για να φανερώσει την αγάπη του προς τη Λίβερπουλ ως οπαδός της. 

​

Η αλήθεια είναι ότι η παρουσία του στους Λος Άντζελες Γκάλαξι θα υπάρχει σαν απλή αναφορά στην ιστορία και την καριέρα του Τζέραρντ. Ίσως και στα βίντεο tributes στο Youtube. Ένα από αυτά μπορείτε να δείτε και παρακάτω. Ωστόσο, ουδείς θα τον θυμάται με τη φανέλα των Αμερικανών. Πάντοτε τα κόκκινα. Μπορεί και τα λευκά, αλλά θα γράφουν πάνω τους «Λίβερπουλ». Γιατί αυτό κατάφερε να γίνει ο Stevie G. Όνομα συνώνυμο του μεγάλου συλλόγου του λιμανιού...