Η είδηση ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου επρόκειτο να νοσηλευτεί σε κάποιο νοσοκομείο λόγω πνευμονίας, είχε αναστατώσει κανάλια, ραδιόφωνα και εφημερίδες. Όλοι ήξεραν ότι ο πρωθυπουργός ήταν σε κρίσιμη κατάσταση. «Τον πάνε στο Ωνάσειο», είπαν κάποιοι συντάκτες και όλοι μαζί – πλην των αστυνομικών – έφυγαν για το νοσοκομείο. Στο καρδιοχειρουργικό κέντρο γινόταν ήδη χαμός. Αναρίθμητοι εκπρόσωποι του Τύπου είχαν πιάσει πόστο μπροστά στην κεντρική είσοδο, με κάμερες, μικρόφωνα, κασετοφωνάκια, μονάδες εξωτερικών μεταδόσεων, γεννήτριες, καλώδια, τρίποδα, φώτα και πολλή αγωνία, για ένα καλό πλάνο και μια καλή φωτογραφία. Λίγο μετά κατέφθαναν συγγενείς, φίλοι, συνεργάτες και βουλευτές που ήθελαν να μάθουν για τον Παπανδρέου. Ο κάθε επισκέπτης για να μπει στο Ωνάσειο περνούσε αναγκαστικά μέσα από τον μικρό διάδρομο που είχε σχηματιστεί για να «πέσει» πάνω στα μικρόφωνα των καναλιών. Συνήθως έκανε μια συγκινητική δήλωση για τον Ανδρέα, συναντούσε κάποιους από την οικογένεια του πρωθυπουργού, αν ήταν μεγαλοστέλεχος έβλεπε και τους γιατρούς και έφευγε.

Η ζωή των γιατρών και των νοσηλευόμενων στο Ωνάσειο είχε αναστατωθεί. Το ίδιο της Τροχαίας και των οδηγών που διέρχονταν από τη Συγγρού. Έπρεπε να βρεθεί ένας χώρος, όπου κανάλια και δημοσιογράφοι δεν θα ενοχλούσαν τη λειτουργία του νοσοκομείου και της λεωφόρου. Η πρόταση που έπεσε στο τραπέζι ήταν να στηθεί μια τέντα στον αίθριο χώρο, πλάι του κτιρίου. Όπως και έγινε. Η τεράστια τέντα, στην οποία «παρκάρισαν» με κομψό τρόπο τους εκπροσώπους του Τύπου, ηλεκτροδοτήθηκε και εξοπλίστηκε άμεσα με σόμπες, τηλέφωνα (το ίντερνετ δεν ξέραμε τι ήταν), φαξ, τραπέζια και καρέκλες. Από εκεί γίνονταν τα «ζωντανά» και ξεπετάχθηκαν πολλοί από τους σημερινούς τηλεοπτικούς αστέρες. Επίσης, τότε εξελίχθηκαν οι πολλαπλές live συνδέσεις (γνωστές ως παράθυρα) της τηλεόρασης. Στην αρχή περνούσαν διάφοροι βουλευτές για να μιλήσουν με ρεπόρτερ. Όταν όμως οι δημοσιογράφοι μετέδιδαν, «σύμφωνα με πληροφορίες από βουλευτές», τότε οι πολιτικοί, σταμάτησαν να επισκέπτονται την τέντα.

Το ιατρικό ρεπορτάζ και το πολιτικό ρεπορτάζ έζησαν ημέρες δόξας και το ελεύθερο…»λάντζας». Οι ιατρικοί συντάκτες περιέγραφαν με φοβερές λεπτομέρειες τις εξετάσεις και τα ευρήματα των γιατρών, που ήταν βέβαιο ότι συμμετείχαν στις συσκέψεις του ιατρικού επιτελείου. Ήταν οι σταρ των δελτίων και η αλήθεια είναι ότι δούλεψαν μέχρι τελικής πτώσεως, χωρίς να παραπληροφορούν.

Τα ρεπορτάζ συμπλήρωναν οι πολιτικοί συντάκτες, με πληροφορίες από «στενούς συνεργάτες» του Ανδρέα, τόσο για την υγεία του όσο και για την κούρσα της διαδοχής η οποία είχε ήδη αρχίσει. Στους διαδρόμους του Ωνασείου έγιναν μερικά από τα πιο σκληρά παζάρια και υπόγειες διαβουλεύσεις για τη διαδοχή του Παπανδρέου.

Τις νύχτες τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, τα πρακτορεία και μερικές εφημερίδες είχαν βάρδια, με δημοσιογράφους και τεχνικούς στην τέντα. Κανείς δεν ήξερε τότε αν ο Ανδρέας θα τα κατάφερνε. Ούτε καν οι ιατρικοί συντάκτες. Τη νύχτα η ώρα περνούσε δύσκολα. Εδικά για τους τεχνικούς, οι οποίοι πολλές φορές κοιμούνταν στο πάτωμα. Το ίδιο έκαναν και οι δημοσιογράφοι στα αυτοκίνητά τους ή στις καρέκλες της τέντας. Τάβλι δεν υπήρχε, γιατί έκανε ενοχλητικό θόρυβο. Για όσους ξενυχτούσαν υπήρχε η λύση της τηλεόρασης, κανά ουισκάκι και προς τις γιορτές βγήκαν και οι τράπουλες. Ειδικά την περίοδο των Χριστουγέννων η τέντα είχε γίνει ένα μικρό καζίνο. Στο μεγάλο τραπέζι δίνονταν ομηρικές μάχες στο μπλακ τζακ. Τα ποσά που παίχθηκαν μερικά βράδια στο «στούκι» ήταν συγκλονιστικά. Οι δημοσιογράφοι ακουμπούσαν στο τραπέζι το δώρο των Χριστουγέννων και «ή ταν ή επί τας». Οι περισσότεροι έφευγαν το ξημέρωμα «επί τας» και ψύχραιμοι. Στο εσωτερικό της τέντας δούλεψαν πολλά καλά παιδιά «του πεζοδρομίου». Εκεί γεννήθηκαν φιλίες, έρωτες και λίγες έχθρες. Η πλάκα πάντως, μεταξύ των ανθρώπων του Τύπου δε σταματούσε. Καθημερινά ακουγόταν ένα νέο ανέκδοτο σχετικά με την υγεία του Παπανδρέου, τους γιατρούς, την τέντα, τους δημοσιογράφους. Σταδιακά το θέμα έγινε κουραστικό, τα άτομα για τις βάρδιες μειώθηκαν, μέχρις ότου λίγους μήνες μετά ο Ανδρέας Παπανδρέου πήρε εξιτήριο.

Μπήκε ως πρωθυπουργός και βγήκε ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ο Σημίτης κέρδισε στο νήμα τον Άκη Τσοχατζόπουλο, που βρέθηκε κοντά στην εκλογή του από την κοινοβουλευτική ομάδα.

Όσον αφορά στο επίπεδο της ενημέρωσης, ήταν μάλλον ακόμη μια χαμένη ευκαιρία. Ανακρίβειες, φήμες, «διάδρομοι που μιλούσαν», μη εξακριβωμένες πληροφορίες, θεωρίες και άλλα πολλά, κοσμούσαν σχεδόν το σύνολο του ηλεκτρονικού και γραπτού Τύπου. Η Δήμητρα Λιάνη ήταν πάντα, ακόμη και χωρίς λόγο, στην πρώτη σελίδα. Το θέμα της υγείας του πρωθυπουργού και ο ίδιος ο Ανδρέας κινητοποιούσαν τα χαμηλά ένστικτα πολλών δημοσιογράφων και διευθυντών που δεν αντιστάθηκαν στον λαϊκισμό και την υπερβολή.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου πέθανε λίγους μήνες αργότερα. Στις 23 Ιουνίου 1996 άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του στην Εκάλη. Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε τρεις ημέρες μετά με τιμές εν ενεργεία αρχηγού κράτους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΣΤΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ: