Η Σαλαμίνα ντύθηκε στα μαύρα και οι εικόνες σοκάρουν ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Με την αντιμετώπιση της κατάστασης να βρίσκεται εν εξελίξει και το εύρος της καταστροφής να μην μπορεί ακόμη να αποτυπωθεί με ακρίβεια, ένα είναι σίγουρο: η εκτεταμένη ρύπανση απαιτεί παραδειγματική τιμωρία των ενόχων και βεβαίως ανάληψη του κόστους αποκατάστασης της περιβαλλοντικής ζημιάς.

Με αφορμή όμως ένα τραγικό περιστατικό θαλάσσιας ρύπανσης προκύπτει ένα καυτό ερώτημα που πρέπει να μας απασχολήσει όλους και πρωτίστως όσους ορέγονται την εξόρυξη υδρογονανθράκων ως τη λύση όλων των δεινών της χώρας. Κατά πόσο η χώρα μας θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει ένα – ο μη γένοιτο - πολύ μεγαλύτερο περιστατικό πετρελαϊκής ρύπανσης; Τί ρίσκα για το περιβάλλον και τον τόπο

μας είναι διατεθειμένοι να μας επιβάλουν οι υποστηρικτές των εξορύξεων; Το WWF έχει προ καιρού αποτυπώσει συνολικά τις πιέσεις που ασκούνται στον μεσογειακό και ελληνικό θαλάσσιο χώρο και τις τάσεις που διαμορφώνονται για τις επόμενες δεκαετίες (http://www.wwf.gr/areas/marine/medtrends). Δυστυχώς, η εικόνα που έχουμε από τους αντίστοιχους χάρτες για την κίνηση των δεξαμενόπλοιων και τα ατυχήματα θαλάσσιων μεταφορών, δείχνει μια αυξανόμενη πίεση, η οποία απαιτεί και συνεχή και αυξανόμενη εγρήγορση του κρατικού μηχανισμού. Το περιστατικό της Σαλαμίνας δεν μας πείθει δυστυχώς, μέχρι στιγμής, για αυτήν την ετοιμότητα.

Ο θαλάσσιος πλούτος μας δεν είναι απλά μια περιβαλλοντική κληρονομιά με την δική της αυταξία, αλλά προϋπόθεση ζωής – και επιβίωσης – για τη χώρα μας και τους κατοίκους της. Όπως όλες οι περιβαλλοντικές κρίσεις, έτσι και η συγκεκριμένη, αντιμετωπίζονται με άμεσο έλεγχο και σχέδιο, αυστηρή εφαρμογή των περιβαλλοντικών νόμων και κοινωνική εγρήγορση. Θα φανούμε αντάξιοι των προκλήσεων;


Ο Δημήτρης Καραβέλλας είναι Διευθυντής της WWF Ελλάς