Ανάρτηση του Σταύρου Θεοδωράκη στο  Facebook για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα πέντε χρόνια μετά

Πέρασα ξανά από την Τσαλδάρη. Είναι σαν να λέμε η Πατησίων της Αμφιάλης. Μεγάλα πεζοδρόμια, νησίδα με δέντρα αναιμικά και μηχανάκια να συνορίζονται συνεχώς τα αυτοκίνητα. Μόνο που στο νούμερο 60 μαχαιρώθηκε ο Παύλος.

Τον Σεπτέμβρη του ’13 πήγαινα σχεδόν κάθε βράδυ, για ένα δύο μήνες. Εκεί ακολουθώντας τους ψιθύρους των γειτόνων – πολύ φοβισμένοι τότε – έφτασα σιγά σιγά στον Αχιλλέα, αυτόπτη μάρτυρα του φονικού.
Δείτε πώς μου περιέγραψε - στους Πρωταγωνιστές - την δολοφονία:
«Περίπου 11:40, άκουσα φασαρία (…) ο Παύλος βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του δρόμου, στη στάση του λεωφορείου και παλεύει με τρία άτομα (…) ο ένας τον έχει πιάσει από αριστερά, ο άλλος από δεξιά κι ο τρίτος προσπαθεί να τον χτυπήσει στο κεφάλι με γροθιά, αντιστέκεται ο Παύλος (…) φτάνει το αυτοκίνητο, του δολοφόνου - όπως αποδείχτηκε αργότερα - κινείτο αντίθετα, στ' αντίθετο ρεύμα (…) ένα ασημί ήτανε, ένα ασημί Αλμέρα (…) βγαίνει ένας με γκρίζα μαλλιά, εύσωμος (…) ορμάει κατευθείαν στον Παύλο (…) ακούω κάποιον να λέει πάει τον φάγανε, τον μαχαιρώσανε (…) ο δράστης γυρνάει και φεύγει (…) κάνει μία κίνηση έτσι όπως πετάμε τη γόπα ενός τσιγάρου (…) αλλά πέταξε το στιλέτο του (…).

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα; Πρώτον δεν τα έχω ξεχάσει ποτέ. Τα γράφω όμως ξανά γι' αυτούς, που στη δίκη, αλλά και σε ραδιόφωνα - και αυτό είναι το σημαντικό - σε σαιτ και άλλα ΜΜΕ συνεχίζουν να παρουσιάζουν την δολοφονία του Φύσσα ως αποτέλεσμα ενός καυγά. Μιας συμπλοκής και λίγο ή πολύ ενός ατυχήματος. Δεν ήταν. Ήταν δολοφονία.

Έχει δίκιο λοιπόν η Μάγδα που συνεχίζει και φωνάζει: «Βλέπεις στα πρόσωπά τους ότι δεν υπάρχει ίχνος μετάνοιας. Αυτό είναι που σε τρελαίνει».
Και δεν εννοεί μόνο τον δολοφόνο και τα πρωτοπαλλήκαρα της εγκληματικής συμμορίας. Εννοεί και όλους αυτούς που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο τόσα χρόνια τους προστατεύουν.