«Μου αρέσει πάρα πολύ το σλόγκαν στο T-shirt που φοράτε, “the future is female”». Είναι τουλάχιστον πρωτότυπος -και εξαιρετικά εγκάρδιος- ο τρόπος που πρωτογνωριζόμαστε, αλλά αυτός είναι ο τρόπος του. Φοράει μια αφρικάνικη μπλούζα και κρατάει στην αγκαλιά του το μωρό τής Σοράγια.
Δυο ώρες αργότερα, θα γνωρίζει προσωπικά μία μία όλες τις γυναίκες που τον υποδέχτηκαν στην πλατεία Βικτωρίας και θα τους απευθύνεται σαν παλιός φίλος.
Ο Κούμι Ναϊντού δεν είναι απλώς ο νέος γενικός γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας, αλλά ένας ζωντανός θρύλος των αγώνων για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ο Ναϊντού βρέθηκε χθες στο δίκτυο μεταναστριών η «Μέλισσα», την οργάνωση που συσπειρώνει περισσότερες από 100 μετανάστριες από όλο τον κόσμο και η επιλογή του χώρου δεν είναι καθόλου τυχαία.
Από τον Μάρτιο του 2017, η Διεθνής Αμνηστία μίλησε με περισσότερες από 100 γυναίκες και κορίτσια που ζουν σε καταυλισμούς και διαμερίσματα στην Αθήνα και τα νησιά για τα δικαιώματά τους, τα αιτήματά τους, την ασφάλεια, τις ζωές και τις προσδοκίες τους.
«Θέλω να αποφασίσω για το μέλλον μου», είναι ο τίτλος της καμπάνιας που λανσάρει σήμερα η οργάνωση, στοχεύοντας να στηρίξει τις γυναίκες.
Αυτό ακριβώς παλεύουν χρόνια τώρα οι «Μέλισσες»: να αποφασίζουν οι ίδιες με περηφάνια, αξιοπρέπεια και δύναμη για τις ζωές τους.
Στη «Μέλισσα» χτίζουν ένα δίχτυ αλληλεγγύης μεταξύ τους και με τις κοινότητές τους, εκπαιδεύονται, ανταλλάσσουν εμπειρίες και γνώσεις. Η Ναντίνα Χριστοπούλου εξηγεί τη βασική τους φιλοσοφία: οι γυναίκες να εκπαιδευτούν, να δυναμώσουν, να αποκτήσουν μια εργαλειοθήκη προσόντων που θα τους φανεί χρήσιμη στο μέλλον.
«Στο τραπέζι που καθόμαστε, δεν μοιραζόμαστε απλώς τα προβλήματά μας, αλλά κυνηγάμε τα όνειρά μας», θα πει η Ναντίνα και μία μία η Φαρίμπα, η Σούχα, η Γουάλα μοιράζονται με τον Κούμι τα όνειρά τους: άλλη θέλει να γίνει γιατρός, άλλη στρατιωτικός, άλλη πιλότος.
Οι γυναίκες ξεδιπλώνουν τις ιστορίες τους, τα όνειρά τους, τα βάσανά τους και τις βαθιές τους επιθυμίες - αλλά κι ο Κούμι μοιράζεται στιγμές από την πολυτάραχη διαδρομή του.
«Ξέρετε, κι εγώ το έχω ανάγκη αυτό που γίνεται. Ειδικά μετά τη Μόρια. Εχετε πάει ποτέ; Είναι ό,τι πιο σοκαριστικό έχω δει», λέει ο Ναϊντού.
Τη λέξη «σοκαριστικό» χρησιμοποίησε πολλές φορές κι είναι η πρώτη που τουιτάρισε μετά την επίσκεψή του στη Μυτιλήνη. Κι η λέξη αποκτά ακόμα μεγαλύτερο βάρος όταν έρχεται από τα χείλη ενός ανθρώπου που στα 15 του αποβλήθηκε από το σχολείο γιατί πάλευε το απαρτχάιντ, συνελήφθη και φυλακίστηκε και στα 22 του βρέθηκε αυτοεξόριστος στο Λονδίνο.
«Οι άνθρωποι στη Μόρια αναγκάζονται να στήνονται σε διαφορετικές ουρές 12 ώρες τη μέρα για να πάρουν φαγητό! Γιατί δεν τους δείχνουν τον στοιχειώδη σεβασμό; Εχω δει πολλά καμπ στον κόσμο, αλλά αυτό είναι ό,τι χειρότερο αντίκρισα στη ζωή μου».
Ηταν μακρύς ο δρόμος αυτού του χαμογελαστού, εξωστρεφούς, αυθόρμητου, γλυκού άντρα από τους δρόμους του Ντέρμπαν μέχρι την Οξφόρδη κι από εκεί πίσω στη Νότια Αφρική κι από εκεί στην Greenpeace και τώρα στο τιμόνι της μεγαλύτερης παγκόσμιας οργάνωσης για την υπεράσπιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων στον κόσμο.
Διδάκτορας Πολιτικής Επιστήμης, δημοσιογράφος, ακτιβιστής, στέλεχος του African National Congress, ο Ναϊντού δεν έχει λησμονήσει ούτε ένα σημείο αυτής της δύσκολης και εξαιρετικά δημιουργικής διαδρομής. Γι’ αυτό κι ακούει με μεγάλο ενδιαφέρον τις γυναίκες, αλλά και συμβουλεύει σαν ένας παλιότερος συναγωνιστής.
«Τις πρώτες μέρες μου στο Λονδίνο ήμουν εντελώς χαμένος. Μια μέρα, στον δρόμο, άρχισαν να μου φωνάζουν “άντε γαμήσου πακιστάνι”. Δεν ήξερα καν τι σημαίνει “πακιστάνι”... Ημουν ένας νεαρός διψασμένος για δικαιοσύνη. Χρειάστηκε να μας μιλάει ξανά και ξανά ο Νέλσον Μαντέλα για να μας πείσει ότι το πρόβλημα δεν είναι οι λευκοί, αλλά η λευκή κυριαρχία».
Ο Ναϊντού ανέλαβε τη Διεθνή Αμνηστία μόλις πριν από 6 μήνες κι από την πρώτη στιγμή έδωσε το στίγμα του σ’ αυτό το κίνημα που συσπειρώνει περισσότερα από 7 εκατ. ανθρώπους: «Πρέπει να εμπλέξουμε κάθε είδους ακτιβιστές, συνδικαλιστές, νεολαίους», υποστηρίζει ο Κούμι, που δεν δίστασε το 2009 να κάνει απεργία πείνας επί 21 μέρες για αλληλεγγύη στον λαό της Ζιμπάμπουε.
«Τώρα που είμαι στην Αμνηστία οφείλω να είμαι πιο προσεκτικός, αλλά δεν μπορώ, θα το πω!», απαντά στη γυναίκα που τον ρωτάει «τι να κάνουμε που οι άνθρωποι βλέπουν τις μαντίλες μας και μας θεωρούν τρομοκράτες».
«Οι ΗΠΑ έχουν έναν φρικτό πρόεδρο: είναι μισογύνης, είναι ξενοφοβικός, είναι... - τι δεν είναι! Ομως, πρέπει να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τους ανθρώπους που τον ψήφισαν. Οταν ο πρόεδρος χρησιμοποιεί τον Λευκό Οίκο για να κάνει αντιμουσουλμανικό κήρυγμα, όταν οι άνθρωποι βλέπουν ό,τι βλέπουν στα μέινστριμ μίντια, πρέπει να καταλάβουμε πώς σκέφτονται. Πρέπει να τους πείτε τις ιστορίες σας, να μπορέσουν να σας δουν όπως είστε: άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Ακόμα κι εγώ, που έχω εμπειρία με τους ωκεανούς, βλέποντας σε βίντεο να διασχίζετε το Αιγαίο με τα παιδιά σας στις βάρκες, τρόμαξα».
Κάποια στιγμή μια γυναίκα βουρκώνει. Σκουπίζει ντροπιασμένη τα δάκρυα με τη μαντίλα της.
«Δεν πειράζει, κλάψτε. Κι εγώ έκλαψα πολλές φορές στη Μόρια», λέει τρυφερά ο Κούμι. «Επειδή κάποιοι μας μισούν, δεν επιστρέφουμε το μίσος, πρέπει να είμαστε καλύτεροι, να μην ξεπέφτουμε στο επίπεδό τους. Ζήστε μια ζωή με αξιοπρέπεια, υπερασπιστείτε τις αξίες μας και να διαλέγετε με σοφία κάθε φορά τις μάχες σας: πρέπει να φροντίζετε να είστε ασφαλείς, να μη γίνετε θύματα».

Πηγή: www.efsyn.gr