...Με τον προσφάτως ψηφισμένο νόμο το σύστημα υγείας επιστρέφει 45 χρόνια πίσω. Η κυβέρνηση κλείνει μία – μία τις πόρτες του δημόσιου συστήματος υγείας στον άνεργο, στον φτωχό, στο μετανάστη, στον χαμηλόμισθο εργαζόμενο. Παρόλο που τον σκληρότερο αποκλεισμό υφίστανται τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας , είναι προφανές ότι ακόμα και οι ασφαλισμένοι οι οποίοι μπορεί να έχουν πληρώσει δεκαετίες δυσβάσταχτες ασφαλιστικές εισφορές θα αναγκάζονται να βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη όταν χρειαστούν τις υπηρεσίες του δημόσιου νοσοκομείου τα οποία θα είναι κατ’ όνομα δημόσια.

Σ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και έναρξη του πολυδιαφημισμένου θεσμού του οικογενειακού γιατρού. Η παραπομπή για την κάλυψη οποιασδήποτε ιατρικής ανάγκης γίνεται αποκλειστικά και μόνο από αυτόν , δηλαδή μετατρέπεται σε τυπικό συνταγογράφο και σε θυρωρό φραγής στα δημόσια νοσοκομεία ή σε άλλη ειδικότητα με στόχο να μειωθούν κι άλλο οι κρατικές δαπάνες για την υγεία και να ενισχυθούν τα κοράκια της ιδιωτικής υγείας. Αυτό το σύστημα όπου έχει εφαρμοστεί (πχ Μεγάλη Βρετανία) οδήγησε σε αύξηση της θνητότητας και πλήρη υποβάθμιση της ποιότητας περίθαλψης.

Πρόκειται για ένα υγειονομικό έγκλημα συνέχεια και κορύφωση της ίδιας μνημονιακής, αντιλαϊκής πολιτικής που βιώνουμε τα δώδεκα τελευταία χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις. Μιας πολιτικής υποταγμένης στις εντολές της Ε.Ε. ,των μεγαλο-κλινικαρχών και των ιδιωτικών διαγνωστικών κέντρων.

Πως αντιδρούμε.; Τι Υγεία χρειαζόμαστε;