Πάνε πολλά χρόνια που ανακαλύψαμε στην Ελλάδα με το στόμα ανοιχτό τη Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι στο «Ξέχασέ με» της Νοεμί Λβόβσκι και της δώσαμε Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Από το 1994 κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το βράδυ της Πέμπτης, η κομψή ξανθιά με το δαντελένιο σύνολο, που ανέβαινε καταχειροκροτούμενη στη σκηνή του «Παλλάς», ήταν μια Ευρωπαία σταρ. Ηθοποιός και σκηνοθέτιδα η ίδια.

Με συνεχή παρουσία και πολλά βραβεία. Αγαπημένη των δημιουργών: από τον Οζόν της οθόνης (θυμηθείτε τη στο «5 φορές το 2») μέχρι τον Πατρίς Σερό του θεάτρου, που το 2010, λίγα χρόνια πριν πεθάνει, την έμπασε στο Λούβρο για να παίξει στο «Ονειρο φθινοπώρου» του Γιον Φόσε.

Η Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι, από όλες τις χώρες, μόνο τη δικιά μας διάλεξε να επισκεφτεί σε ταξίδι αστραπή, για να παρουσιάσει μια νέα ταινία της.

Το Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας πρόβαλε την «Τρελή χαρά» του Πάολο Βίρτζι.

Ο Τάκης Βερέμης της Strada Films, που θα τη βγάλει στις 17 Νοεμβρίου στις αίθουσες, δεν ήξερε πώς να την ευχαριστήσει.

Η ταινία παίχτηκε στις Κάνες, πήρε καλές κριτικές, αλλά όλα τα λεφτά είναι οι ερμηνείες.

Δυο έγκλειστες σε γυναικεία ψυχιατρική κλινική, κάπου στην Τοσκάνη, η Βαλέρια, αστή φαντασιόπληκτη μέσα στην υστερία της ζωής, και η Μικαέλα Ραματσότι, κατατονικό και αποσυρμένο νεαρό πανκιό, συνασπίζονται.

Σαν άλλες Θέλμα και Λουίζ το σκάνε προς την ελευθερία.

«Ελπίζω να βγείτε από την αίθουσα με χαρά και ελπίδα για τη ζωή κι ας αναφέρεται η ταινία στον ανθρώπινο πόνο», είπε η Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι.

Λίγο αργότερα έπινε ένα ποτήρι κρασί σε διπλανό μπιστρό και, παρόλο που είχε αρνηθεί τις συνεντεύξεις, δεν αρνιόταν την κουβεντούλα με τους δημοσιογράφους.

Πρόσεχαν, πάντως, να αποφύγουν τη λέξη... Σαρκοζί.

Διότι, η Βαλέρια δεν είναι απλή περίπτωση διασημότητας. Είναι η μεγαλύτερη αδελφή της Κάρλα Μπρούνι και άρα κουνιάδα του Σαρκό.

Επιπλέον, ανήκει σε παλιά ιταλική οικογένεια βιομηχάνων, με τεράστια περιουσία, που κατέφυγε το 1973 στη Γαλλία για να γλιτώσει από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες.

Μυθιστορηματικοί τύποι οι μεγαλοαστοί Μπρούνι Τεντέσκι, καθόλου άδικα δεν τους έκανε ταινία η Βαλέρια στο εξομολογητικό «Ενας πύργος στην Ιταλία».

Ο αδελφός της πέθανε από AIDS. Ο μπαμπάς της είναι (και) συνθέτης όπερας.

Η μαμά της, ταλαντούχα πιανίστα και ελεύθερη γυναίκα – την πρώην πρώτη κυρία της Γαλλίας δεν την έχει κάνει με τον σύζυγό της, αλλά με νεαρό εραστή!

Η αντισυμβατικότητα κυλάει και στις φλέβες της 51χρονης Βαλέρια: έζησε έναν μεγάλο έρωτα με τον 19 χρόνια μικρότερό της, κούκλο Λουί Γκαρέλ και έχει υιοθετήσει δύο παιδάκια από τη Σενεγάλη και το Βιετνάμ.

Αυτά τα τελευταία τα φέρνει στην κουβέντα όταν την ρωτάω πώς είναι να ζει κανείς στο Παρίσι, κάτω από την απειλή πια των τρομοκρατών.

«Η καθημερινότητά μου δεν άλλαξε σε τίποτα. Αλλαξαν ο τρόπος που σκέφτομαι και αισθάνομαι. Θα σας πω ένα παράδειγμα. Τα παιδιά μου βλέπουν εφιάλτες με τρομοκράτες, ξυπνούν τρομοκρατημένα και μου τους διηγούνται. Και όχι μόνο τα δικά μου, πολλά παιδιά στη Γαλλία. Η τρομοκρατία μπήκε στο φαντασιακό τους, στα όνειρά τους. Κι αυτό δείχνει ότι κάτι πολύ κακό συμβαίνει στη χώρα».

«Γαλλίδα» από τα εννιά της χρόνια, δεν ξεχνά τις ιταλικές της ρίζες.

Είναι μια απολαυστική φασαριόζα Ιταλίδα στην «Τρελή χαρά».

Το επιδιώκει να παίζει στα ιταλικά; «Το έχω ανάγκη», απαντά. «Είναι η μητρική μου γλώσσα. Με γυρνάει πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Οταν κάνω καιρό να δουλέψω στην Ιταλία, μου λείπει».

Φέτος περιμένουμε με ανυπομονησία και μια δεύτερη ταινία της, το «Ma Loute» του Μπρουνό Ντιμόν, που εντυπωσίασε στις Κάνες.

Πώς γίνεται, όμως, και η αγαπημένη μαθήτρια του Πατρίς Σερό, στη δραματική σχολή του στη Ναντέρ, να κάνει σπάνια θέατρο;

«Το βρίσκω επώδυνο», απαντά αποφασιστικά. «Ολες αυτές οι πρόβες και οι παραστάσεις κάθε βράδυ... Γρήγορα κατάλαβα ότι δεν είμαι “θεατρική ηθοποιός”, δεν μπορώ να το κάνω “ζωή μου”. Κάθε φορά που παίζω στο θέατρο, όσο και να το απολαμβάνω, λέω “δεν θα το ξανακάνω”. Και, μετά, αρχίζει και μου λείπει και αν μου κάνουν μια καλή πρόταση, δέχομαι αμέσως».

Ετοιμάζει, άραγε, μια ακόμα δική της ταινία; «Ναι, γράφω το σενάριο, πάλι μια οικογενειακή ιστορία. Οχι, όχι η δικιά μου (με προλαβαίνει). Οταν γυρίζω ταινίες εμπνέομαι από τη ζωή, τη δική μου, των άλλων, από αυτά που ζω, βλέπω και ακούω. Αλλά τα μεταπλάθω».

Θυμήθηκα ότι στο γράψιμο την έσπρωξε το μυθιστόρημα του Ροθ «Η ζωή μου ως άντρα».

«Πόσο στενοχωριέμαι που σταμάτησε να γράφει», λέει. «Είχα μάθει να περιμένω σχεδόν κάθε χρόνο τα βιβλία του».