Ανοιξε σήμερα, Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου, η περίοδος κατάθεσης υποψηφιοτήτων για τις προκριματικές εκλογές του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, αλλά η γαλλική αριστερά επιδεικνύει μια απίστευτη ανικανότητα να ξεπεράσει τις ναρκισιστικές και ιδεολογικές της έριδες.

Αυτό γράφει η εφημερίδα Le Monde με αφορμή την αναποφασιστικότητα του Φρανσουά Ολάντ να ξεκαθαρίσει αν θα είναι εκ νέου υποψήφιος για την προεδρική εκλογή του 2017 και το μέτωπο που έχει ανοίξει με τον πρωθυπουργό του Μανουέλ Βαλς, ο οποίος επιθυμεί να είναι υποψήφιος.

Γράφει η εφημερίδα:

«Η αριστερά γενικά, και οι Σοσιαλιστές ειδικότερα, γνώρισαν στο παρελθόν σκληρές ήττες. Ο υποψήφιος Γκαστόν Ντεφέρ είχε πάρει μόνο 5% στις προεδρικές εκλογές του 1969. Επίσης, στις βουλευτικές εκλογές του 1993, το σοσιαλιστικό κόμμα συρρίκνωσε τα ποσοστά του και εξέλεξε μόνο 50 βουλευτές. Και τον Απρίλιο του 2002, ο σοσιαλιστικής Λιονέλ Ζοσπέν έχασε στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών από τον ακροδεξιό Ζαν Μαρί Λεπέν.
Ετσι όπως πάνε τα πράγματα υπάρχει κίνδυνος να ζήσουμε, την άνοιξη του 2017, σε ένα θέαμα ακόμη πιο τραγικό, όπου θα δούμε να συμβαίνουν τρία πιθανά σενάρια: ο υποψήφιος των σοσιαλιστών στις προεδρικές εκλογές θα χάσει τον πρώτο γύρο, με ποσοστό μικρότερο από 10% και το σοσιαλιστικό κόμμα θα κατακρεουργηθεί στις βουλευτικές εκλογές που θα ακολουθήσουν.
Πριν από λίγες ημέρες, μέσα από την Le Monde, ο Ζακ Ατταλί προειδοποιούσε με κάτι αυτονόητο: οι σοσιαλιστές πάντα χάνουν όταν δεν είναι ενωμένοι. Και καλούσε τον Φρανσουά Ολάντ, τον Ζαν Λικ Μελενσόν και τον Εμμανουέλ Μακρόν να διδαχθούν από αυτό, δηλαδή να αποφασίσουν, μαζί, να διοργανώσουν προκριματικές εκλογές με όλες τις αποχρώσεις της αριστεράς.

Ο Ζακ Ατταλί, πρώην σύμβουλος του Μιτεράν, μιλάει στο βρόντο. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο με τους πρωταγωνιστές της αναγγελθείσας συλλογικής αυτοκτονίας. Τη στιγμή που η Δεξιά έκανε μόλις επίδειξη της ικανότητάς της να ξεπερνάει τις ναρκισιστικές και ιδεολογικές της διαφορές, η αριστερά στη Γαλλία εμφανίζεται αποφασισμένη να κάνει την αντίθετη επίδειξη.

Μεταξύ πανικού και μελοδράματος

Ηδη, έξι υποψήφιοι δήλωσαν ήδη παρουσία και διεκδικούν ένα κεφάλαιο εξαιρετικά ισχνό -35% το πολύ του εκλογικού σώματος, όπως έδειξαν οι τελευταίες εκλογές. Οι δύο από τους υποψήφιους είναι τροτσκιστές, ο Φιλίπ Πουτού και η Ναταλί Αρτό. Αλλος υποψήφιος θα είναι ο Ζαν Λικ Μελενσόν, ο οποίος θα διεκδικήσει την ριζοσπαστική αριστερά και ό,τι απέμεινε από την κομμουνιστική. Επίσης, ο Εμμανουέλ Μακρόν προσπαθεί με νύχια και με δόντια να αποδείξει ότι υπάρχει ένα προοδευτικό εκλογικό σώμα. Οι Οικολόγοι, από την πλευρά τους, παρότι δεν έμεινε τίποτα από δαύτους, θα κατεβάσουν τον Γιανίκ Ζαντό και την Σίλβια Πινέλ, οι οποίοι σχεδιάζουν να ανεβάσουν ψηλά τη σημαία του ριζοσπαστισμού της αριστεράς.
Ολα αυτά τα κόμματα είναι θνησιγενή. Οι ριζοσπάστες και οι κομμουνιστές έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από το πολιτικό τοπίο της Γαλλίας.
Οσο για τους Σοσιαλιστές, έχουν μοιραστεί μεταξύ πανικού και μελοδράματος. Και ενώ ανοίγει η περίοδος για την κατάθεση υποψηφιοτήτων στις προκριματικές εκλογές για να χριστεί ο υποψήφιος για τις προσεχείς προεδρικές εκλογές, οι Σοσιαλιστές μοιάζουν καταδικασμένοι σε μια ταπεινωτική μάχη σχολιαρόπαιδων.

Ο πρώτος υπεύθυνος είναι ο Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος δεν κατόρθωσε να δώσει μια κατεύθυνση στην πενταετή προεδρία του, δεν μπόρεσε να ενσαρκώσει μια πυγμή τον ρόλο του, ούτε να καθιερωθεί σαν ο φυσικός υποψήφιος για τον προεδρικό θώκο. Οσο θα συνεχίζει να κρατάει αυτό το φλου για τις προθέσεις του, τόσο θα σπέρνει τη σύγχιση.
Αλλά και ο Μανουέλ Βαλς ευθύνεται: τη μια μέρα καλεί τον Ολάντ να παραδώσει τη δάδα και δηλώνει ότι ίσως θα είναι υποψήφιος. Την άλλη μέρα, δηλώνει σεβασμό στην πρωτοκαθεδρία του Ολάντ.
Οσο για τον πρώην υπουργό Αρνό Μοντεμπούρ, ο οποίος ανακήρυξε υποψήφιο τον εαυτό του, δήλωσε ότι θέλει να κάνει τις προκριματικές «ένα όπλο μαζικής καταστροφής». Μια φράση που σημαίνει ότι φοβάται πως αυτή η διαδικασία θα γίνει όπλο καταστροφής μεταξύ τους.

Ολα τα κόμματα είναι θνησιγενή. Οι ριζοσπάστες και οι κομμουνιστές έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από το πολιτικό τοπίο της Γαλλίας. Πριν πάρουν το ίδιο δρόμο, οι Σοσιαλιστές θα πρέπει να διερωτηθούν αν έχουν κάποια δημοκρατική ευθύνη: την ευθύνη να προσφέρουν στους Γάλλους μια πρόταση συλλογική και σοβαρή, αντί να αφήνουν τη Δεξιά και την Ακροδεξιά να παλεύουν για το μέλλον της Γαλλίας».

Ας σημειωθεί ότι στο άρθρο του ο Ζακ Αταλί έγραφε ανοιχτή επιστολή στη γαλλική αριστερά:

«Αγαπητέ Φρανσουά, αγαπητέ Ζαν Λικ, αγαπητέ Εμμανουέλ και άλλοι...

Τώρα όλα εξαρτώνται από εσάς.
Οι προκριματικές της Δεξιάς όρισαν τον υποψήφιό της. Η Δεξιά το έκανε με έναν σχεδόν τέλειο τρόπο: μετά από μήνες διαδικασιών, κατόρθωσε, μέσα σε τρεις εβδομάδες, να πείσει τους υποψηφίους της να παραδώσουν σχεδόν πλήρη προγράμματα και να διασταυρώσουν τα ξίφη τους, σχεδόν με ευγένεια. Στη συνέχεια, η γαλλική Δεξιά έδωσε το χρίσμα σε αυτόν του οποίου το πρόγραμμα, ώριμο και δημοσιευμένο από καιρό, βρισκόταν πιο κοντά στην βαθιά ιδεολογική της γραμμή.
Τώρα, οι Γάλλοι ξέρουν τι τους περιμένει αν η Δεξιά κερδίσει τις προεδρικές εκλογές αλλά και τις βουλευτικές της προσεχούς Ανοιξης: θα δουλεύουν περισσότερο, για περισσότερα χρόνια, σε πιο ανασφαλείς συνθήκες, με λιγότερη κοινωνική προστασία, και θα πληρώνουν περισσότερους φόρους. Κι αυτό θα ισχύει για όλους, κυρίως για τους πιο αδύναμους. Κυρίως, θα επαναφέρουν τις θρησκευτικές αξίες στο δημόσιο διάλογο και στη δημόσια δράση.
Οι Γάλλοι γνωρίζουν επίσης, ότι αν αυτό το πρόγραμμα ή ο πολιτικός που εξελέγη από την Δεξιά, δεν τους ταιριάζουν, θα μπορούν -αφού δεν υπάρχει αξιόπιστος υποψήφιος στην Αριστερά- να ψηφίσουν αυτή που τους υπόσχεται ότι θα τους προστατεύσει από τα πάντα: από τους μετανάστες, από τις απολύσεις, από τους τρομοκράτες, από τους πολιτικούς. Τη Μαρίν Λεπέν.
Κι εσείς, αγαπητοί φίλοι τι θα κάνετε; Θα συνεχίσετε να βάζετε το εγώ σας πριν από τα συμφέροντα της χώρας; Θα συνεχίσετε να επιμένετε ο καθένας στην υποψηφιότητά του, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για την ήττα της Αριστεράς στη Γαλλία;..».