Κ. Νοτοπούλου: Το φίδι του νεοναζισμού έχει βγει από το αυγό του και κυκλοφορεί με τις θανατηφόρες συμμορίες του, εδώ και χρόνια. Βανδαλίζει, προπηλακίζει, δολοφονεί.


Θεσσαλονίκη, 27 Ιανουαρίου 2019

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Το φίδι του νεοναζισμού έχει βγει από το αυγό του και κυκλοφορεί με τις θανατηφόρες συμμορίες του, εδώ και χρόνια. Βανδαλίζει, προπηλακίζει, δολοφονεί.

«Τώρα το χειρότερο είναι ο εκτοπισμός. Το αίμα μας παγώνει κάθε στιγμή, η καρδιά μας χτυπάει να σπάσει, πρέπει να εγκαταλείψουμε τα πάντα, πατρίδα, γονείς, να αποχωριστούμε ο ένας από τον άλλον, φίλους και αγαθά, και να φύγουμε μόνο με ένα σάκο στην πλάτη. Δεν έχουμε δικαίωμα να πάρουμε ούτε μία βαλίτσα.
Η πρώτη αμαξοστοιχία έφυγε ήδη, προς ποιόν προορισμό; Το αγνοούμε. Η δεύτερη θα φύγει σήμερα. Την ημέρα της αναχώρησης οι άνθρωποι ξετρελαμένοι καίνε έγγραφα, χρήματα, σπάζουν τα έπιπλά τους με κραυγές θανάσιμα πληγωμένων θηρίων, έπειτα εγκαταλείποντας τους καρπούς της δουλειάς τους, φεύγουν  στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες μέσα σε βαγόνια για ζώα, και να τους  αντιμετωπίζουν με λιγότερο σεβασμό από αυτά»[1]
Τα παραπάνω λόγια είναι ένα απόσπασμα από το συγκλονιστικό βιβλίο του Λέον Σαλτιέλ «Μη με ξεχάσετε».
Η Θεσσαλονίκη απελευθερώθηκε την 30η Οκτωβρίου του 1944 από τον ΕΛΑΣ μέσα σε μία βροντερή σιωπή που κάλυπτε την μέγιστη απουσία 53.000 Εβραίων. 53.000 Εβραίων που έγιναν καπνός ιερός και αγιασμένες στάχτες στο μαύρο ουρανό της ναζιστικής Γερμανίας. Ανθρώπων που μπόλιασαν τη ζωή της με την κουλτούρα και την δραστηριότητά τους. Το 96% των εκτοπισμένων κατοίκων στα στρατόπεδα εξόντωσης του Ναζισμού, δεν επέστρεψε ποτέ πίσω. Τέτοιες εκατόμβες θυμάτων, λίγες πόλεις (ίσως μόνον η Βαρσοβία) έχουν το θλιβερό προνόμιο να τις στοιχειώνουν.
Δεκαετίες ολόκληρες μετά, οι ελάχιστοι επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος και οι απόγονοί τους, μιλούσαν ανοιχτά μόνο μεταξύ τους, προσπαθώντας να επουλώσουν το παντοτινό τραύμα στο σώμα της πόλης, να ανακτήσουν το βηματισμό τους στην κοινωνική και οικονομική ζωή. Θύματα του δράματος για δεύτερη φορά. Μία ολόκληρη κοινότητα κράτησε αποσιωπημένες τις βεβηλώσεις, σβήνοντας με στωική υπομονή  αγκυλωτούς σταυρούς από μαγαζιά και σπίτια.
Η πόλη -φυσικά, όχι όλοι- καμωνόταν ότι δεν ήξερε, η πόλη -φυσικά, όχι όλοι αλλά αυτοί που έκαναν κουμάντο δεκαετίες το είχαν επιβάλει- κουκούλωνε τις αμαρτίες των ταγματασφαλιτών και όσων καταχράστηκαν τεράστιες περιουσίες από τον αφανισμό των Εβραίων.
Η Θεσσαλονίκη εντάχθηκε την 24η Οκτωβρίου του 2012, με το Προεδρικό Διάταγμα υπ.αριθ.118, στο Εθνικό Δίκτυο των Μαρτυρικών Πόλεων, καταθέτοντας ως  κραταιό τεκμήριο την ολοσχερή -σχεδόν-απώλεια της Εβραϊκής Κοινότητάς της, με καθυστέρηση που δεν χρήζει καν σχολιασμού.
Τότε οι σιωπές θρυμματίστηκαν, υποχώρησαν, απέδειξαν την άλλη όψη της αλήθειας, την πικρή.
Φτάνει, όμως, αυτό;
Το φίδι του νεοναζισμού έχει βγει από το αυγό του και κυκλοφορεί με τις θανατηφόρες συμμορίες του, εδώ και χρόνια. Βανδαλίζει, προπηλακίζει, δολοφονεί.
Η αλλοτινή σιωπή απέναντι στο σύνθημα «Οι Εβραίοι φταίνε για όλα», η απάθεια που ταΐζεται με αστεϊσμούς τάχα μου απενοχοποιημένους, η αδιαφορία απέναντι στην επικίνδυνη άγνοια, αυτά είναι τα σκοτάδια των ατομικών και συλλογικών υπονόμων στα οποία σέρνεται η πανούκλα του φασισμού. Αυτά είναι το εκτροφείο του νέο-ναζισμού.
Φτάνει  λοιπόν η ιστορική καταδίκη του ναζισμού για να τον νικήσεις σήμερα;
Και εδώ πρέπει να απαντήσουμε οι πολιτικές δημοκρατικές δυνάμεις με ευθύνη. Μέρες που είναι. Δεν βεβηλώνουν άγνωστοι τα μνημεία Ολοκαυτώματος. Ας τελειώνει αυτό το παραμύθι που αρχίζει και γίνεται εφιάλτης για την πόλη μας. Η επανειλημμένη βεβήλωση αυτού του μνημείου προκαλεί αβάσταχτο πόνο και πρέπει να ταρακουνά την κοινωνία μας. Γιατί κάθε τέτοιο μνημείο είναι ο πανάγιος τάφος της Ανθρωπότητας.
Γι’ αυτό η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και η διατήρηση της συλλογικής μνήμης δεν είναι υπόθεση μόνο των ιστορικών, ούτε καν μόνο των μαρτύρων που ζουν ακόμη. Είναι το δημοκρατικό καθήκον κάθε πολίτη.
Παράλληλα, οι φορείς της πόλης οφείλουμε και προχωράμε σε μία σειρά από πολιτικές πρωτοβουλίες. Η ανάπλαση της Πλατείας Ελευθερίας θα θυμίζει για πάντα το Μαύρο Σάββατο της Θεσσαλονίκης. Το Μουσείο του Ολοκαυτώματος θα ξεπληρώνει με ειλικρίνεια το χρέος στις εκατόμβες των θυμάτων. Χώρος σπουδής και σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Στο πάρκο μνήμης, εκεί που ξεκίνησε η οδύνη της ανθρωπότητας θα καρποφορήσει αγάπη και ομόνοια.
Πριν λίγες μέρες, συγκαλέσαμε στο ΥΜΑΘ σύσκεψη των φορέων της πόλης και ζητήσαμε την άρση διαγραφής από τα μητρώα των εκτοπισθέντων και εξοντωθέντων στα Ναζιστικά στρατόπεδα Θεσσαλονικέων Εβραίων, στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ανταποκριθήκαμε, με αυτό το τρόπο, στο αίτημα της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης. Στόχος μας είναι να αποκαταστήσουμε ηθικά τη μνήμη των συνανθρώπων μας. Η σύσκεψη εκείνη επιθυμούμε  να αποτελέσει μια αρχή για την αποκατάσταση της μνήμης των Εβραίων συμπολιτών μας. Η  διαγραφή τους αποτελεί ακόμη και σήμερα ένα αγκάθι στην συλλογική μνήμη, αλλά και ανοικτή πληγή  στην ψυχή των απογόνων τους.
Υπάρχουν πολλά ακόμη να αποκαταστήσουμε συμβολικά και ηθικά. Απολυμένοι Εβραίοι εργάτες  στο Δήμο Θεσσαλονίκης με το αιτιολογικό της αδικαιολόγητης «μη παρουσίας στην Υπηρεσία», τη στιγμή που είχαν εκτοπιστεί ήδη στο Auschwitz-Birkenau. Δρόμοι στην πόλη, των οποίων άλλαξε η ονοματοδοσία σε μία  νύχτα για να απαλειφθεί το Εβραϊκό παρελθόν της.
Ο σύγχρονος περιπατητής κάνοντας έναν περίπατο στο ιστορικό κέντρο αλλά και τις Εξοχές  θα «σκοντάψει» πάνω σε εκατοντάδες πέτρες της μνήμης, στα βήματα των νεκρών[2].
Σήμερα, σε ολόκληρη  την Ευρώπη τα νεοναζιστικά μορφώματα κάνουν ξανά την εμφάνιση τους από το περιθώριο της Ιστορίας. Ντύνονται τη λεοντή των λεγόμενων «αντικαθεστωτικών» κομμάτων. Η ακροδεξιά κανονικοποιείται και ο εθνικισμός διαχέεται στις κοινωνίες μας.
  Σ’ αυτήν ακριβώς τη συνθήκη, οφείλουμε να ενισχύσουμε τους δεσμούς ενότητας των ανθρώπων χωρίς διακρίσεις. Να σεβαστούμε τη χώρα που κατέθεσε έναν από τους μεγαλύτερους φόρους αίματος κατά του φασισμού. Να υπερασπιστούμε μαζί τη Δημοκρατία.
Σήμερα χρειαζόμαστε ένα ενιαίο δημοκρατικό προοδευτικό μέτωπο ενάντια στον αναδυόμενο εθνικισμό. Για να μην ξαναγίνει η Ευρώπη η «σκοτεινή ήπειρος»[3], «το λίκνο της βαρβαρότητας»[4].
Η διατήρηση της ιστορικής μνήμης, ο αγώνας τη μνήμης ενάντια στη λήθη, διασφαλίζει αυτήν ακριβώς την προοπτική.
Η οφειλή μας απέναντι στην Εβραϊκή κοινότητα της πόλης είναι απαραγραπτη.
Σήμερα τιμούμε τους Εβραίους συμπολίτες μας που εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και δεσμευόμαστε να κρατήσουμε την πόλη μας ανοικτή και δημοκρατική.
Η Θεσσαλονίκη θα συνεχίσει να βαδίζει στα βήματα της συμφιλίωσης με το παρελθόν της και να ανακτά τον πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα.
Η σπαρακτική κραυγή «μην μας ξεχάσετε» είναι η φράση που κρατούμε στην καρδιά και το μυαλό μας.
Η «Φούγκα του θανάτου» να μην ακουστεί   ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ .









Το avatonpress.gr είναι ανεξάρτητο ενημερωτικό site και στηρίζεται μόνο σε σας. Κάνοντας κλικ στις διαφημίσεις μας βοηθάτε να συνεχίσουμε την προσπάθειά μας! Ευχαριστούμε εκ των προτέρων!

Σχολίασε κι εσύ!