Με χρόνο  1:29:03 που αποτελεί ατομικό ρεκόρ κατέκτησε την πρώτη θέση και μαζί και το χρυσό μετάλλιο, το δεύτερο χρυσό σε αυτούς τους αγώνες.

Η συγκλονιστική ιστορία της μεγάλης αθλήτριας 

(αναδημοσίευση απο ertnews.gr)

Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, η χρυσή πρωταθλήτρια Ευρώπης στα 35 χλμ. βάδην, συστήθηκε στο κοινό με τη μεγάλη της επιτυχία στο Μόναχο. Σε πείσμα των αθλητικών παραγόντων που τη θεώρησαν μεγάλη σε ηλικία, έφτασε μόνη στην κορυφή. Οι μοναδικοί πόροι… από τη σκληρή δουλειά στην οικογενειακή ταβέρνα.

«Δεν ξέρω πως θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράψει πουθενά “τα παράτησε”», αυτή ήταν η «προφητική» ανάρτηση της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη μετά την 4η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου του Όρεγκον. Κάπως έτσι η Ελληνίδα βαδίστρια «έκλεισε» ραντεβού με την ιστορία στο Μόναχο.

Η κούρσα της συγκλονιστική, για όσους την παρακολούθησαν από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Ήταν χαμογελαστή σε όλη την διάρκεια του αγώνα.

Τερμάτισε πρώτη και ξέσπασε σε κλάματα, όχι από λύπη, αλλά από υπερηφάνεια. Βλέποντας πως οι κόποι μιας ολόκληρης ζωής και οι θυσίες της έπιασαν τόπο και την ανέβασαν στην κορυφή της Ευρώπης. Μόνη της. Χωρίς βοήθεια από κανέναν. Χωρίς βοήθεια από τους χορηγούς που την θεώρησαν μεγάλη ηλικιακά. Στα 38 είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν τα παράτησε ποτέ και δικαιώθηκε.

«Never give up» αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της καριέρας της, όπως εύστοχα παρατηρεί και η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Στίβου: Η μεγαλύτερη αθλητική της διάκριση είναι η 8η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο.

Αυτό όμως που δεν ξέρει ο κόσμος είναι πως για να γίνεις πρωταθλήτρια Ευρώπης -ιδιαίτερα αν δεν έχεις την εύνοια της πολιτείας και τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους- θα πρέπει να ξέρεις να… σερβίρεις.

Πριν αναχωρήσει για το Τόκιο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχε εκμυστηρευτεί στον Γιώργο Καπουτζίδη και στην ΕΡΤ πως η ζωή της «μοιράζεται» στο βάδην και σε ένα τσιπουράδικο, καθώς καθημερινά σερβίρει για τους πελάτες που μαγειρεύει η μητέρα της στην οικογενειακή επιχείρηση που διατηρεί στην Καρδίτσα.

Αλήθεια πόσο εύκολο είναι για έναν αθλητή να μπορέσει να γράψει «ιστορία» όταν ξενυχτάει για να βοηθήσει την οικογένειά του και να βγάλει τα προς το ζην;