Δέος, μπορεί να νιώσει μόνο κάποιος, μπροστά στην εικόνα μικρών μαθητών που κρατούσαν από το χέρι τους γονείς τους. Κάποιοι, πιο «τολμηροί», ομολόγησαν ότι τους χρειάζονταν επειδή ήταν βαριές οι σακούλες. Κάποιοι επειδή ήταν το μέσο επιστροφής τους από την προπόνηση.

Όλοι, όμως, με χαμόγελο στα χείλη παρέδιδαν τα είδη πρώτης ανάγκης, «για τα μικρά παιδιά, σαν εμάς που βλέπουμε στην τηλεόραση». Με χαρά αναφωνούσαν,

«Κοίτα μπαμπά πόσα πράγματα!». Και μετά σκεφτικοί ρωτούσαν: «Θα φτάσουν για όλους;» Τα παιδιά αφιλτράριστα έλεγαν την κάθε τους σκέψη.

Κι εμείς ξεφορτώναμε τα αυτοκίνητα που σχημάτιζαν ουρά στο δρόμο. Με γεμάτα όλοι χέρια, χαμογελώντας πλατιά - ευχαριστώντας ο ένας τον άλλον για την ευκαιρία να κάνουμε το καλό. Και μέσα στο Σύλλογο μια αλυσίδα, χέρι με χέρι να γίνεται η διαλογή. Με λίγα λόγια. Περιττά είναι εξάλλου. Μιλούσαν οι πράξεις, η γρήγορη τοποθέτηση, η προσεκτική συσκευασία, η καταμέτρηση. Και ξανά κουβάλημα. Κι άλλο αυτοκίνητο από άλλο σχολείο. Αυτή τη φορά, ήρθαν μαζί οι γονείς με την εκπαιδευτικό να παραδώσουν όσα συγκέντρωσαν. Και με τα πόδια καταφθάνουν από τη γειτονιά μικροί και μεγάλοι εν δράσει! Κι έρχονται και επαγγελματίες να αφήσουν κι αυτοί όσα συγκέντρωσαν. Μια γιαγιά δυσκολεύεται να περπατήσει, αλλά σέρνει μόνη της το καρότσι της λαϊκής γεμάτο. Θέλει να βοηθήσει. «Αυτό μπορώ να κάνω».

Αυτό μπορούμε να κάνουμε. Αυτό κι άλλα περισσότερα.

Ευχαριστούμε από καρδιάς. Η αγάπη αυτή μας δίνει πολύ κουράγιο να συνεχίσουμε.

Η πρόεδρος,

Ελένη Μαυροπούλου

Η γραμματέας,

Κατερίνα Μπόλματη