1^ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Αρχαίου Δράματος: Οι Ικέτιδες του Αισχύλου απόψε στις 8.30 με ελεύθερη είσοδο

Με τις Ικέτιδες του Αισχύλου, Μύρης Χ.Κ. (Κ.Χ. Γεωργουσόπουλος) από το Εργαστήρι Θεάτρου Thespians συνεχίζεται σήμερα το 1^ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Αρχαίου Δράματος που συνδιοργανώνουν ο Δήμος Ωραιοκάστρου και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Το 1ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου Αρχαίου Δράματος πραγματοποιείται από τις 29 Ιουνίου ως τις 5 Ιουλίου 2025 στο Ανοικτό Θέατρο «Τσούκες» στο Δρυμό του Δήμου Ωραιοκάστρου. Τελεί υπό την αιγίδα της ΚΕΔΕ και έχει την υποστήριξη του Δήμου Λαρισαίων «Εθνική Πρωτεύουσα Νεολαίας 2025». Καθημερινά ως τις 5 Ιουλίου 2025 θα παρουσιάζονται έργα αρχαίου δράματος από έξι θεατρικά σχήματα που συμμετέχουν στο Φεστιβάλ και από τους «οικοδεσπότες», την Θεατρική Ομάδα του Δήμου Ωραιοκάστρου. Η αυλαία του Φεστιβάλ θα κλείσει το Σάββατο 5 Ιουλίου 2025 με τελετή κατά την οποία θα τιμηθεί η καταξιωμένη ηθοποιός Μπέσσυ Μάλφα.

Οι παραστάσεις αρχίζουν στις 20.30 και η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

Χθες, Τρίτη, η Θεατρική Ομάδα Ν. Τρίγλιας Χαλκιδικής  του Συλλόγου Απανταχού Τριγλιανών (παράρτημα Ν. Τρίγλιας), παρουσίασε τις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη.

Συντελεστές της παράστασης ήταν: Σκηνοθεσία - Διασκευή - Διαδασκαλία: Ζουμπούλης Παπαπαρασκευάς, Μετάφραση: Πολύβιος Δημητρακόπουλος. Έπαιξαν οι ηθοποιοί: Πασχάλης Μητρακούδης, Αλέξανδρος Μουρατίδης, Μελπομένη Παπαλάγκα, Ελευθερία Μουχτάρογλου, Παναγιώτης Πετράκογλου, Βασίλης Πιστικίδης, Φωτεινή Ελευθέρογλου, Κατερίνα Σάγγου, Δήμητρα Μπαρμπή, Φρόσω Μπαρμπή, Μαρία Πετράκογλου, Ευαγγελία Τσιφλικλή, Χρήστος Τζελέπης, Ελευθερία Κοντώνα, Απόστολος Κατσαρός.

Εργαστήρι Θεάτρου Thespians / «Ικέτιδες» του Αισχύλου, Μύρης Χ. Κ. (Κ.Χ. Γεωργουσόπουλος)

Τετάρτη, 2 Ιουλίου 2025, ώρα έναρξης 20.30

Στο Άργος, κάτω από τον ανοιχτό ουρανό και μπροστά στους βωμούς των θεών, πενήντα κόρες του Δαναού, γνωστές ως Δαναΐδες, στέκονται με τα χέρια υψωμένα, ζητώντας άσυλο. Φεύγουν από την Αίγυπτο για να αποφύγουν τους αναγκαστικούς γάμους με τους πενήντα γιους του Αιγύπτου, αδελφού του Δαναού. Η κραυγή τους είναι μια έκκληση προς την ανθρωπιά, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία. Ο βασιλιάς Πελασγός, συγκλονισμένος από την επιμονή και την αγνότητα των Ικετών, αναγνωρίζει την ιερότητα της στιγμής. Αν και φοβάται τις συνέπειες μιας σύγκρουσης με την Αίγυπτο, αφήνει την απόφαση στον λαό της Άργους. Η πόλη, με μια φωνή, αποφασίζει να προσφέρει καταφύγιο στις Δαναΐδες, αναγνωρίζοντας την ανώτερη δύναμη της συμπόνιας και της δικαιοσύνης. Ωστόσο, η ειρήνη είναι προσωρινή. Ένας αγγελιαφόρος από την Αίγυπτο φτάνει, απαιτώντας την επιστροφή των Ικετών. Ο Πελασγός, με γενναιότητα, τον απορρίπτει και διαβεβαιώνει τις Δαναΐδες ότι η πόλη τους θα είναι το καταφύγιό τους. Η τραγωδία κλείνει με τις Δαναΐδες να αποσύρονται εντός των τειχών της Άργους, προστατευμένες από τη θέληση των θεών και την αλληλεγγύη των ανθρώπων. Η ιστορία τους είναι μια διαχρονική υπενθύμιση της γυναικείας δύναμης της αυτοδιάθεσης, τη συμπόνιας, της δικαιοσύνης και της αντοχής του ανθρώπινου πνεύματος απέναντι στην αδικία.

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Βαρβάρα Δουμανίδου

Κίνηση: Δημήτρης Βασιλειάδης

Κοστούμια: Θέατρο του Άλλοτε

Διανομή

Δαναϊδες: Νατάσα Αγγελοπούλου, Έλενα Αρβανιτίδου, Έλενα Ζαμζαρά, Κατερίνα Λαγοπούλου, Ευδοκία Παυλίδου, Φανή Πλάκα, Εύα Σύρπα.

Δαναός: Τηλέμαχος Λιάτσιος

Πελασγός: Γιώργος Καλπακίδης

Σημείωμα σκηνοθέτη

Στο έργο Ικέτιδες, ο Αισχύλος δεν παρουσιάζει τις γυναίκες απλώς ως θύματα. Αντίθετα, τις φωτίζει ως φορείς ηθικής αντίστασης και σύμβολα ελευθερίας. Οι Δαναΐδες, αν και κυνηγημένες, δεν υποκύπτουν. Δεν υψώνουν όπλα, αλλά λόγο. Στέκονται ικέτιδες όχι επειδή είναι αδύναμες, αλλά επειδή επιλέγουν την αξιοπρέπεια αντί της υποταγής. Η δύναμή τους δεν είναι βροντερή, αλλά επίμονη, πεισμωμένη και βαθιά δίκαιη. Ο χορός τους — μια συλλογική φωνή γυναικών — γίνεται πράξη πολιτική, σχεδόν επαναστατική: επιβάλλει στον άρχοντα να ακούσει, στον λαό να αποφασίσει, και στην πόλη να προστατεύσει. Είναι η ήσυχη, αλλά ακλόνητη επανάσταση της αυτοδιάθεσης. Μέσα από την ικεσία, οι Δαναΐδες διεκδικούν: όχι μόνο το σώμα τους, αλλά και το δικαίωμα να ορίσουν τη μοίρα τους. Έτσι, το έργο γίνεται ένας ύμνος στη γυναικεία φωνή — όχι κραυγή για εξουσία, αλλά σταθερότητα στην ηθική επιλογή.