Κόβοντας τα πόδια του ΔΑΚ στην προκρούστεια κλίνη της σχολικής στέγης του Δήμου Χλωπτσιούδη*
Κόβοντας τα
πόδια του ΔΑΚ στην προκρούστεια κλίνη της σχολικής στέγης
του Δήμου Χλωπτσιούδη*
Στον δήμο Κορδελιού-Ευόσμου η αγιοποίηση του τσιμέντου δεν είναι νέα
υπόθεση. Βαστά από τη δεκαετία του '90, τότε που το σχέδιο πόλης που είχε
συντάξει ο Διονυσίου, κατάντησε έωλο, αφού το τσιμέντο διπλασιάστηκε όπως και ο
πληθυσμός και μάλιστα νεανικός κι άτεκνος. Γιατί ο Διονυσίου κατέθεσε ένα
πολεοδομικό πλάνο με πρόβλεψη 77.000 κατοίκους, το οποίο όλες οι μετέπειτα
διοικήσεις εφάρμοσαν ως χαρακτηρισμούς χώρων διπλασιάζοντας όμως τους
κατοίκους. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η μείωση του πρασίνου σε αναλογία κατοίκων, η
ανεπάρκεια ελεύθερων χώρων και βεβαίως σχολείων. Μάλιστα ζούμε σε έναν δήμο
όπου ΚΑΠΗ έγινε δημοτικό, γυμναστήριο φιλοξενεί δημοτικό, ένας παιδικός
μετατράπηκε σε δημοτικό και άλλα πολύ ωραία.
Τελευταία θύματα της πολιτικής χωρίς σχέδιο και όραμα είναι το 24ο και
το 25ο δημοτικά σχολεία. Το τελευταίο μάλιστα έχει την παγκόσμια
πρωτοτυπία να έχει τα χρήματα στην τράπεζα για την ανέγερση σχολείου, να έχει το
οικόπεδο έτοιμο, αλλά να μην έχει σχέδιο ο Δήμος. Και βεβαίως η λύση πάντα
γίνεται μέσω κίμπο και προκάτ αιθουσών, σαν εκείνες που ήθελαν να φέρουν προ 4
ετών για το 19ο και το 24ο δημοτικά σχολεία (σσ εκτός των
αύλειων χώρων των σχολείων).
Προσφάτως δημοπρατήθηκε και η κατασκευή του πολύπαθου 24ου
δημοτικού. Το ζήτημα όμως είναι ότι το
σύγχρονο αυτό σχολείο θα τοποθετηθεί στον χώρο που είναι χαρακτηρισμένος (από
τη δεκαετία του ’80): στον ελεύθερο χώρο του ΔΑΚ, κόβοντάς του τα πόδια.
Αναφερόμαστε στον τελευταίο
αδόμητο χώρο στον Δήμο, όπου παιδιά, έφηβοι, πρεσβύτεροι με εγγόνια και
μεσήλικες βρίσκουν όλο σχεδόν τον χρόνο έναν χώρο να παίξουν, να αθληθούν, να
τρέξουν, να κάνουν ποδήλατο. Εκεί θα γίνει το σχολείο που έχουμε ανάγκη,
αδιαφορώντας για άλλες ανάγκες της πόλης. Καμία
βεβαίως διαβούλευση δεν έγινε με τη γειτονιά και καμία αντιπρόταση δεν
κατατέθηκε για εύρεση άλλου ανάλογου χώρου. Ενός χώρου κοινωνικής συνάθροισης και αλληλεπίδρασης, με ό,τι αυτό σημαίνει
για την κοινωνική συνοχή σε μία πόλη, η οποία χαρακτηρίζεται από νέους ή μέσης ηλικίας
κατοίκους, άγνωστους μεταξύ τους. Είναι ο χώρος όπου λαμβάνουν χώρα τόσες εκδηλώσεις όλον τον χρόνο. Είναι ο μοναδικός ελεύθερος χώρος στην καρδιά της
Νέας Πολιτείας.
Αυτόν τον ελεύθερο χώρο, θυμήθηκαν ότι δεν τον δόμησαν και πως είναι
χαρακτηρισμένος για σχολείο. Για το 25ο που έχει οικόπεδο και έτοιμη
τη χρηματοδότηση, ακόμα περιμένουμε τα σχέδια. Το ΔΑΚ είναι αναγκαίο να μείνει ακέραιο, όπως λειτουργεί σήμερα. Δεν υπάρχει ανάλογος χώρος που να μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες εξόδου,
ψυχαγωγίας και άθλησης ενός πληθυσμού που ξεπερνά τις 50.000 πληθυσμού (σαν
ζώνη ευρύτερης γειτονιάς).
Η απουσία διαβούλευσης με τους κατοίκους της ευρύτερης ζώνης,
αντικαθίσταται με δίπολα και την προκλητική ερώτηση «να μην χτίσουμε σχολείο
που έχουμε ανάγκη;». Κωδικοποιούμε μερικές απαντήσεις:
·
δεν υπάρχει καμία μελέτη στατιστική που να
αποδεικνύει ότι μετά από 10-20 χρόνια θα έχουμε ανάγκη το δημοτικό. Καμία
μελέτη πρόβλεψης πληθυσμού δεν έχουμε που να μας δείχνει ότι οι Ευοσμίτες θα
έχουν τόσα μικρά παιδιά. Αντίθετα, άλλες μελέτες δείχνουν σταδιακή υποχώρηση
του υψηλού δείκτη τεκνοποίησης στον Εύοσμο. Το τσιμέντο όμως θα μείνει, ο χώρος θα χαθεί για πάντα.
·
θέλουμε
σχολεία, θέλουμε και χώρους ελεύθερους. Δική σας ευθύνη (όλων των διοικήσεων)
που δεν έχουμε πια οικόπεδα. Καμία από τις τελευταίες διοικήσεις δεν είναι
αμέτοχη στην ευλογία του τσιμέντου.
·
όποιος θέλει σχολείο μπορεί να εξετάσει την
-κοντινή μας- περίπτωση της Πυλαίας που με δημοτικό λεωφορείο στέλνει
χιλιόμετρα μακριά, σε ένα ελκυστικό περιβάλλον τους μαθητές, σε ένα σχολείο που
λόγο απόστασης απολαμβάνει τη μέγιστη φροντίδα του δήμου. Προσωπική μου
θέση/πρόταση είναι να δούμε την οικοδόμηση
άνωθεν του περιφερειακού ενός μεγάλου συγκροτήματος και η δημοτική συγκοινωνία
να αναλάβει τις αναγκαίες μετακινήσεις. Ήδη εκατοντάδες παιδιά σήμερα
ταξιδεύουν με αυτοκίνητα σε αποστάσεις στα όρια του νόμου για να πάνε σχολείο.
·
ακόμα κι αν αφήσουμε τα σχολεία ανοιχτά, με ανοιχτές
αυλές ώστε να παίζουν τα παιδιά
χωρίς να πηδάνε κάγκελα, δεν παύει να είναι μερική λύση. Αναλαμβάνει αυτή την ευθύνη (φύλαξη κτλ) η Δημοτική
Αρχή;
Έχουμε
ανάγκη το ΔΑΚ ακέραιο. Δεν υπάρχει άλλος παρόμοιας κοινωνικής και πολιτιστικής
δυναμικής χώρος στον Εύοσμο. Οι μόνοι ελεύθεροι χώροι είναι το "δαγκωμένο"
πάρκο της Αντώνη Τρίτση, δίπλα στα καυσαέρια του περιφερειακού, χωρίς
υαλοπετάσματα και ισχυρή δενδροφύτευση ως προστασία από το καυσαέριο και τον
θόρυβο). Στη Μουσών, όπου το εγκαταλελειμμένο πάρκο, στέκεται πολύ μακριά από
την καρδιά της Νέας Πολιτείας και το Πάρκο Κυκλοφοριακής Αγωγής που δεν μπορεί
να δεχτεί ούτε τις γειτονικές πολυκατοικίες.
Δυστυχώς ζούμε στο Δήμο που όχι κληρονόμησε μόνο τις αμαρτίες των
διοικήσεων Αλεξανδρίδη, αλλά βαδίζει χωρίς συνεννόηση με τους κατοίκους,
ενεργεί για το μέλλον της πόλης ερήμην τους, και δεν έχει κάποιο σχέδιο, κάποιο
όραμα. Βέβαια, η δημοτική αρχή ξέρει ότι από την προκρούστεια λογική του
τσιμέντου κερδισμένες βγαίνουν οι καφετέριες, τα γυμναστήρια και η τηλεόραση. Αφού
χαθεί και ο τελευταίος τέτοιος ελεύθερος χώρος, μόνη διέξοδος παιδιών κι
ενηλίκων θα είναι το διαμέρισμα, τα ιδιωτικά γυμναστήρια και οι καφετέριες.
*Ο Δήμος
Χλωπτσιούδης είναι φιλόλογος και κριτικός ποίησης
πρ. Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Γονέων
& Κηδεμόνων
του 19ου Δημοτικού Σχολείου
και υποψήφιος Δημ. Σύμβουλος
με τον συνδυασμό «Συμμαχία Πολιτών» του
Νίκου Ζυγά
