Ο Ελληνισμός χωρίς τους Πόντιους θα ήταν σήμερα πολύ φτωχότερος του Κωνσταντίνου Φωτιάδη
Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΟΥΣ ΘΑ ΗΤΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΛΥ
ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΣ
Η γιαγιά είχε
τελειώσει μόλις τη Β δημοτικού κι όμως οι αφηγήσεις της ήταν τόσο μαγικές, ο
λόγος της τόσο λυρικός, σα να είχε σπουδάσει λογοτεχνία…Είχε επίσης μια
απίστευτη διαύγεια μέχρι και τις τελευταίες της μέρες! Μας περιέγραφε με τα πιο
όμορφα χρώματα εικόνες απ το μουχαπέτ (επιτραπέζια γλέντια με τραγούδια και με
τη συνοδεία της λύρας), που οργάνωναν οι άντρες σχεδόν κάθε βράδυ στα σπίτια
τους. Το παρακάθ (νυχτερινή συνήθως επίσκεψη σε κάποιο σπίτι με τη συμμετοχή
αρκετών ατόμων) που έστηναν αυθόρμητα, κυρίως οι γυναίκες, πότε στα παραμόνια
(επίσκεψη σε λεχώνα για να δωρίσουνε στο νέο μωρό) για τον ερχομό ενός νέου
μωρού, πότε για την ονομαστική γιορτή κάποιου, πότε για να βοηθήσουν η μία στις
δουλειές της άλλης….
Οι ΝΕΡΑΙΔΕΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ της Αγγελικής Παμπουκίδου (εκδ Πηγή),
έχουν ως κεντρική αφηγήτρια τη Χρυσή, μια δυναμική σύγχρονη γυναίκα που νιώθει
έτοιμη μετά από αρκετά χρόνια προβληματισμού και διλημμάτων να εκπληρώσει το
χρέος της απέναντι στη γιαγιά της Χρυσούλα, να διασώσει την ιστορία της .
Αποφασίζει λοιπόν να γράψει ένα βιβλίο με τις ζωντανές μαρτυρίες της γιαγιάς
και των συγγενών της από τους διωγμούς που υπέστησαν στη γενέθλια γη τους , τον
μαρτυρικό Πόντο.
Ποιο γεγονός όμως στάθηκε αφορμή για να ξεκινήσει η Χρυσή τη
συγγραφή του βιβλίου τη δεδομένη στιγμή;
Τι είναι αυτό που κάνει ακόμη πιο ιερή αυτή της την απόφαση;
Το ταξίδι ξεκινάει συντροφιά με τις νεράϊδες…
«Είναι σημαντικό κάθε
μέρα ν αναλογιζόμαστε το χρέος που μας
βαραίνει»
«Η ανάδειξη του Ποντιακού Ελληνισμού, στο τέλος του 19ου
αιώνα και τις αρχές του 20ου , αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στην
Ιστορία. Και ο ιστορικός απολογισμός δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση. Ο
Ελληνισμός χωρίς τους Ποντίους θα ήταν σήμερα κατά πολύ φτωχότερος.
Είναι λοιπόν ώρα να αρχίσουμε ν αναγνωρίζουμε τη συνεισφορά
αυτή και να τιμούμε στην πράξη τη μνήμη των περίπου 350.000 Ελλήνων του Πόντου
που έπεσαν θύματα μιας απάνθρωπης γενοκτονίας. Δίδαξαν και διέδωσαν Πολιτισμό,
αλλά σφαγιάστηκαν. Διώχτηκαν και ξεριζώθηκαν . Έκαναν τις κοινωνίες τους να
ευημερούν, αλλά αντιμετώπισαν την καταστροφή. Όσοι επέζησαν , έγιναν πρόσφυγες
σε ξένους τόπους και λησμονήθηκαν από την ίδια την Πατρίδα τους. Όσοι γύρισαν ,
έφεραν στην Πατρίδα λίγο χώμα, μια εικόνα και ατέλειωτες αναμνήσεις. Όλοι, όπου
κι αν βρέθηκαν , κράτησαν βαθιά την αγάπη τους για την Ελλάδα, που όμως τους
πίκρανε. Γιατί κι αυτό είναι αλήθεια.
Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε. Είναι σημαντικό κάθε μέρα ν
αναλογιζόμαστε το χρέος που μας βαραίνει. Είναι σημαντικό να γνωρίζουν οι λαοί
την Ιστορία τους. Η Αγγελική με τη σπουδαία δουλειά της συμβάλλει στην ανάδειξη
της ιστορίας, του πολιτισμού και της δικαίωσης του κοινού αγώνα»
